พระอภิธรรมปิฎก กถาวัตถุ [2. ทุติยวรรค] 6. ทุกขาหารกถา (15)
6. ทุกขาหารกถา (15)
ว่าด้วยทุกขาหารญาณ1
[334] สก. การกล่าวว่า ทุกข์ เป็นองค์ของมรรค นับเนื่องในมรรคใช่ไหม
ปร.2 ใช่3
สก. ทุกคนที่กล่าวว่า ทุกข์ ชื่อว่าเจริญมรรคใช่ไหม
ปร. ไม่ควรกล่าวอย่างนั้น4 ฯลฯ
สก. ทุกคนที่กล่าวว่า ทุกข์ ชื่อว่าเจริญมรรคใช่ไหม
ปร. ใช่5
สก. พาลปุถุชนที่กล่าวว่า ทุกข์ ชื่อว่าเจริญมรรคใช่ไหม
ปร. ไม่ควรกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ
สก. ผู้ฆ่ามารดา ฯลฯ ฆ่าบิดา ฯลฯ ฆ่าพระอรหันต์ ฯลฯ ทำร้ายพระ
พุทธเจ้าจนถึงพระโลหิตห้อ ฯลฯ ทำลายสงฆ์ให้แตกกัน กล่าวว่า ทุกข์ ชื่อว่า
เจริญมรรคใช่ไหม
ปร. ไม่ควรกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ
ทุกขาหารกถา จบ
เชิงอรรถ :
1 ทุกขาหารญาณ หมายถึงญาณที่เกิดขึ้นขณะที่กล่าวว่าทุกข์ (อภิ.ปญฺจ.อ. 334/184)
2 ปร. หมายถึงภิกษุในนิกาย ปุพพเสลิยะ (อภิ.ปญฺจ.อ. 334/184)
3 เพราะมีความเห็นว่า บุคคลผู้กล่าวว่า ทุกข์ ทุกข์ คือผู้เจริญมรรคจนรู้แจ้งทุกข์ (อภิ.ปญฺจ.อ. 334/184)
4 เพราะหมายเอาผู้ไม่รู้แจ้งทุกข์ จึงตอบปฏิเสธ (อภิ.ปญฺจ.อ. 334/184)
5 เพราะหมายเอาผู้รู้แจ้งทุกข์ จึงตอบรับ (อภิ.ปญฺจ.อ. 334/184)
