พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค [1. มหาวรรค] 1. ญาณกถา 1. สุตมยญาณนิทเทส
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง ปัญญารู้ชัดธรรมที่
ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (10)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์ ปัญญารู้ชัดธรรมที่
ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (11)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา ปัญญารู้ชัดธรรมที่
ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (12)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า นี้ทุกขอริยสัจ ปัญญารู้ชัดธรรมที่ได้สดับมานั้น
ชื่อว่าสุตมยญาณ (13)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า นี้ทุกขสมุทยอริยสัจ ปัญญารู้ชัดธรรมที่
ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (14)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า นี้ทุกขนิโรธอริยสัจ ปัญญารู้ชัดธรรมที่ได้
สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (15)
การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ ปัญญารู้
ชัดธรรมที่ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ (16)
[2] การทรงจำธรรมที่ได้สดับมาว่า ธรรมเหล่านี้ควรรู้ยิ่ง ปัญญา
รู้ชัดธรรมที่ได้สดับมานั้น ชื่อว่าสุตมยญาณ เป็นอย่างไร คือ
ธรรม 1 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ สัตว์ทั้งปวงดำรงอยู่ได้เพราะอาหาร
ธรรม 2 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ ธาตุ 2
ธรรม 3 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ ธาตุ 3
ธรรม 4 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ อริยสัจ 4
ธรรม 5 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ วิมุตตายตนะ 5
ธรรม 6 อย่างที่ควรรู้ยิ่ง คือ อนุตตริยะ 6
