พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค [3. ปัญญาวรรค] 9. วิปัสสนากถา
15. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นของผุพัง ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อเห็นว่า
ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานไม่มีความผุพัง ย่อมหยั่งลง
สู่สัมมัตตนิยาม
16. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นของไม่ยั่งยืน ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อ
เห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานมีความยั่งยืน
ย่อมหยั่งลงสู่สัมมัตตนิยาม
17. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นของไม่มีอะไรต้านทาน ย่อมได้อนุโลมขันติ
เมื่อเห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานมีที่ต้านทาน
ย่อมหยั่งลงสู่สัมมัตตนิยาม
18. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นของไม่มีอะไรป้องกัน ย่อมได้อนุโลมขันติ
เมื่อเห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานมีที่ป้องกัน
ย่อมหยั่งลงสู่สัมมัตตนิยาม
19. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นของไม่มีที่พึ่ง ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อ
เห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานมีที่พึ่ง ย่อมหยั่งลง
สู่สัมมัตตนิยาม
20. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยว่างเปล่า ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อเห็นว่า
ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานไม่ว่างเปล่า ย่อมหยั่งลง
สู่สัมมัตตนิยาม
21. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นความเปล่า ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อ
เห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานไม่เปล่า ย่อมหยั่งลง
สู่สัมมัตตนิยาม
22. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นสุญญตะ ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อ
เห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานว่างยิ่ง ย่อมหยั่งลง
สู่สัมมัตตนิยาม
23. เมื่อเห็นเบญจขันธ์โดยเป็นอนัตตา ย่อมได้อนุโลมขันติ เมื่อ
เห็นว่า ความดับแห่งเบญจขันธ์เป็นนิพพานมีประโยชน์อย่างยิ่ง
ย่อมหยั่งลงสู่สัมมัตตนิยาม
