พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค [1. มหาวรรค] 2. ทิฏฐิกถา 15-16. ภววิภวทิฏฐินิทเทส
ส่วนผู้มีจักษุย่อมเห็น เป็นอย่างไร
คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเห็นภูตะ1โดยความเป็นภูตะ ครั้นแล้วย่อมปฏิบัติ
เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับภูตะ ภิกษุทั้งหลาย ผู้มีจักษุย่อมเห็น
อย่างนี้
ถ้าภิกษุใดเห็นภูตะโดยความเป็นภูตะ
และก้าวล่วงภูตะได้แล้ว
ย่อมน้อมไปในธรรมตามความเป็นจริง
เพราะความหมดสิ้นแห่งภวตัณหา
ภิกษุนั้นกำหนดรู้ภูตะได้แล้ว
ปราศจากตัณหาในภพน้อยภพใหญ่
ย่อมไม่มาสู่ภพใหม่ เพราะไม่มีภูตะ ดังนี้
[150] บุคคล 3 จำพวกมีทิฏฐิวิบัติ บุคคล 3 จำพวกมีทิฏฐิสมบัติ
บุคคลผู้มีทิฏฐิวิบัติ 3 จำพวก ไหนบ้าง คือ
1. เดียรถีย์
2. สาวกของเดียรถีย์
3. บุคคลผู้เป็นมิจฉาทิฏฐิ
บุคคล 3 จำพวกนี้มีทิฏฐิวิบัติ
บุคคลผู้มีทิฏฐิสมบัติ 3 จำพวก ไหนบ้าง คือ
1. พระตถาคต
2. สาวกของพระตถาคต
3. บุคคลผู้เป็นสัมมาทิฏฐิ
บุคคลผู้มีทิฏฐิสมบัติ 3 จำพวกนี้
เชิงอรรถ :
1 ภูตะ ในที่นี้หมายถึงทุกข์ (ขุ.ป.อ. 2/149/74)
