พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 11. ชราวรรค 9. มหาธนเสฏฐิปุตตวัตถุ
[154] นายช่างเอ๋ย เราพบท่านแล้ว1
ท่านจะสร้างเรือนไม่ได้อีก
ซี่โครง2ทุกซี่ของท่าน เราหักแล้ว
ยอดเรือน3เราก็รื้อแล้ว
จิตของเราถึงธรรมปราศจากเครื่องปรุงแต่งแล้ว
เราได้บรรลุธรรมเป็นที่สิ้นตัณหาแล้ว4
9. มหาธนเสฏฐิปุตตวัตถุ
เรื่องบุตรเศรษฐีผู้มีทรัพย์มาก
(พระผู้มีพระภาคทรงปรารภบุตรเศรษฐีผู้ใช้สอยทรัพย์สมบัติจนหมด จึงตรัส
พระคาถานี้แก่พระอานนท์ ดังนี้)
[155] พวกคนโง่เขลาไม่ประพฤติตนให้เป็นคนดี
ในวัยหนุ่มสาวก็ไม่ได้หาทรัพย์ไว้ ย่อมซบเซา
เหมือนนกกระเรียนแก่ซบเซาอยู่ที่เปือกตมไร้ปลา ฉะนั้น
[156] พวกคนโง่เขลาไม่ประพฤติตนให้เป็นคนดี
ในวัยหนุ่มสาวก็ไม่ได้หาทรัพย์ไว้
ย่อมนอนรำพึงถึงความหลัง
ดุจลูกธนูที่พ้นจากแล่ง ฉะนั้น
ชราวรรคที่ 11 จบ
เชิงอรรถ :
1 หมายถึงพบตัณหานั้นได้ด้วยความรู้แจ้งพระสัพพัญญุตญาณ (ขุ.ธ.อ. 5/106)
2 ซี่โครง ในที่นี้หมายถึงกิเลสเหล่าอื่นทั้งหมด (ขุ.ธ.อ. 5/106)
3 ยอดเรือน ในที่นี้หมายถึงอวิชชา ( ขุ.ธ.อ. 5/106)
4 พระคาถานี้จัดเป็นปฐมพุทธพจน์ (วิ.อ. 1/17)
