พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท 22. นิรยวรรค 5. ทุพพจภิกขุวัตถุ
(1) ได้บาป (2) นอนไม่เป็นสุข
(3) ถูกนินทา (4) ตกนรก
[310] เพราะการได้บาป 1 การได้คติที่เลว 1
หญิงชายที่ต่างสะดุ้งกลัวมีความสนุกนิดหน่อย 1
ถูกพระราชาลงพระอาชญาอย่างหนัก 1
นรชนจึงไม่ควรเป็นชู้กับภรรยาของผู้อื่น
5. ทุพพจภิกขุวัตถุ
เรื่องภิกษุผู้ว่ายาก
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุผู้ว่ายาก ดังนี้)
[311] หญ้าคาที่บุคคลจับไม่ดี ย่อมบาดมือได้ ฉันใด
ความเป็นสมณะที่บุคคลปฏิบัติไม่ดี1
ย่อมฉุดเข้าไปในนรก ฉันนั้น
[312] กรรมที่ย่อหย่อนอย่างใดอย่างหนึ่ง วัตรที่เศร้าหมอง
และพรหมจรรย์ที่พึงระลึกถึงด้วยความระแวงสงสัย
ทั้ง 3 นั้น ไม่มีผลมาก2
[313] หากภิกษุพึงทำกรรมใด ก็ควรทำกรรมนั้นให้จริงจัง
ควรบากบั่นทำกรรมนั้นให้มั่นคง
เพราะธรรมเครื่องละเว้น3ที่ประพฤติอย่างย่อหย่อน
รังแต่จะเกลี่ยธุลี4ลงใส่ตัว
เชิงอรรถ :
1 ความเป็นสมณะที่บุคคลปฏิบัติไม่ดี หมายถึงภาวะแห่งความเป็นสมณะ กล่าวคือสมณธรรมที่ภิกษุ
ปฏิบัติไม่ดีเพราะเป็นผู้ทุศีล เป็นต้น ย่อมส่งผลให้สัตว์ไปเกิดในนรก (ขุ.ธ.อ. 7/115)
2 ดูเทียบ สํ.ส. (แปล) 15/89/94, ขุ.เถร. (แปล) 26/277/384
3 ธรรมเครื่องละเว้น ในที่นี้หมายถึงสมณธรรม (ขุ.ธ.อ. 7/116)
4 ธุลี หมายถึงกิเลสมีราคะเป็นต้น (ขุ.ธ.อ. 7/116)
