พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสกนิบาต [5. ปัญจมปัณณาสก์] 2. สามัญญวรรค
14. ชักชวนผู้อื่นให้งดเว้นจากการพูดเท็จ
15. เป็นผู้พอใจการงดเว้นจากการพูดเท็จ
16. สรรเสริญการงดเว้นจากการพูดเท็จ
17. ตนเองเป็นผู้เว้นขาดจากการพูดส่อเสียด
18. ชักชวนผู้อื่นให้งดเว้นจากการพูดส่อเสียด
19. เป็นผู้พอใจในการงดเว้นจากการพูดส่อเสียด
20. สรรเสริญการงดเว้นจากการพูดส่อเสียด
21. ตนเองเป็นผู้เว้นขาดจากการพูดคำหยาบ
22. ชักชวนผู้อื่นให้งดเว้นจากการพูดคำหยาบ
23. เป็นผู้พอใจการงดเว้นจากการพูดคำหยาบ
24. สรรเสริญการงดเว้นจากการพูดคำหยาบ
25. ตนเองเป็นผู้เว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อ
26. ชักชวนผู้อื่นให้งดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ
27. เป็นผู้พอใจการงดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ
28. สรรเสริญการงดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ
29. ตนเองเป็นผู้ไม่เพ่งเล็งอยากได้ของเขา
30. ชักชวนผู้อื่นให้ไม่เพ่งเล็งอยากได้ของเขา
31. เป็นผู้พอใจความไม่เพ่งเล็งอยากได้ของเขา
32. สรรเสริญความไม่เพ่งเล็งอยากได้ของเขา
33. ตนเองเป็นผู้มีจิตไม่พยาบาท
34. ชักชวนผู้อื่นให้มีจิตไม่พยาบาท
35. เป็นผู้พอใจความมีจิตไม่พยาบาท
36. สรรเสริญความมีจิตไม่พยาบาท
37. ตนเองเป็นสัมมาทิฏฐิ
38. ชักชวนผู้อื่นให้เป็นสัมมาทิฏฐิ
39. เป็นผู้พอใจความเป็นสัมมาทิฏฐิ
40. สรรเสริญความเป็นสัมมาทิฏฐิ
