พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย อัฏฐกนิบาต [2.ทุติยปัณณาสก์] 2.ภูมิจาลวรรค 7.อนริยโวหารสูตร
3. บุคคลเป็นผู้น้อมใจไปว่า งาม เท่านั้น นี้เป็นวิโมกข์ที่ 3
4. บุคคลบรรลุอากาสานัญจายตนฌาน โดยกำหนดว่า อากาศหา
ที่สุดมิได้ อยู่ เพราะล่วงรูปสัญญา ดับปฏิฆสัญญา ไม่กำหนด
นานัตตสัญญาโดยประการทั้งปวง นี้เป็นวิโมกข์ที่ 4
5. บุคคลล่วงอากาสานัญจายตนฌาน โดยประการทั้งปวง บรรลุ
วิญญาณัญจายตนฌาน โดยกำหนดว่า วิญญาณหาที่สุดมิได้ อยู่
นี้เป็นวิโมกข์ที่ 5
6. บุคคลล่วงวิญญาณัญจายตนฌาน โดยประการทั้งปวง บรรลุ
อากิญจัญญายตนฌาน โดยกำหนดว่า ไม่มีอะไร อยู่ นี้เป็น
วิโมกข์ที่ 6
7. บุคคลล่วงอากิญจัญญายตนฌาน โดยประการทั้งปวง บรรลุ
เนวสัญญานาสัญญายตนฌานอยู่ นี้เป็นวิโมกข์ที่ 7
8. บุคคลล่วงเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน โดยประการทั้งปวง บรรลุ
สัญญาเวทยิตนิโรธอยู่ นี้เป็นวิโมกข์ที่ 8
ภิกษุทั้งหลาย วิโมกข์ 8 ประการนี้แล
วิโมกขสูตรที่ 6 จบ
7. อนริยโวหารสูตร1
ว่าด้วยอนริยโวหาร
[67] ภิกษุทั้งหลาย อนริยโวหาร2 8 ประการนี้
อนริยโวหาร 8 ประการ อะไรบ้าง คือ
1. การกล่าวสิ่งที่ไม่ได้เห็นว่าได้เห็น
2. การกล่าวสิ่งที่ไม่ได้ฟังว่าได้ฟัง
เชิงอรรถ :
1 ที.ปา. 11/313/206, องฺ.จตุกฺก. (แปล) 21/250/368, 252/369, อภิ.วิ. (แปล) 35/939/590
2 อนริยโวหาร ในที่นี้หมายถึงถ้อยคำของเหล่าชนผู้ไม่ใช่พระอริยะ (องฺ.จตุกฺก.อ. 2/250/446)
