พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย อัฏฐกนิบาต [1.ปฐมปัณณาสก์] 1.เมตตาวรรค 7.เทวทัตตวิปัตติสูตร
7. เทวทัตตวิปัตติสูตร
ว่าด้วยวิบัติของพระเทวทัต1
[7] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชฌกูฏ เขตกรุงราชคฤห์
เมื่อพระเทวทัตจากไปไม่นาน ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงปรารภพระเทวทัต
รับสั่งเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า
ภิกษุทั้งหลาย ทางที่ดี ภิกษุพึงพิจารณาเห็นวิบัติของตนตามกาลอันควร
ทางที่ดี ภิกษุพึงพิจารณาเห็นวิบัติของผู้อื่นตามกาลอันควร ทางที่ดี ภิกษุพึง
พิจารณาเห็นสมบัติของตนตามกาลอันควร ทางที่ดี ภิกษุพึงพิจารณาเห็นสมบัติ
ของผู้อื่นตามกาลอันควร
ภิกษุทั้งหลาย เทวทัตถูกอสัทธรรม 8 ประการครอบงำย่ำยีจิต ต้องไปเกิด
ในอบาย ต้องไปเกิดในนรก ดำรงอยู่ชั่วกัป แก้ไขไม่ได้
อสัทธรรม 8 ประการ อะไรบ้าง คือ
1. เทวทัตถูกลาภครอบงำย่ำยีจิต ต้องไปเกิดในอบาย ต้องไปเกิด
ในนรก ดำรงอยู่ชั่วกัป แก้ไขไม่ได้
2. เทวทัตถูกความเสื่อมลาภครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
3. เทวทัตถูกยศครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
4. เทวทัตถูกความเสื่อมยศครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
5. เทวทัตถูกสักการะครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
6. เทวทัตถูกความเสื่อมสักการะครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
7. เทวทัตถูกความปรารถนาชั่วครอบงำย่ำยีจิต ฯลฯ
8. เทวทัตถูกความมีมิตรชั่วครอบงำย่ำยีจิต ต้องไปเกิดในอบาย ต้องไป
เกิดในนรก ดำรงอยู่ชั่วกัป แก้ไขไม่ได้
ภิกษุทั้งหลาย เทวทัตถูกอสัทธรรม 8 ประการนี้แลครอบงำย่ำยีจิต ต้องไป
เกิดในอบาย ต้องไปเกิดในนรก ดำรงอยู่ชั่วกัป แก้ไขไม่ได้
เชิงอรรถ :
1 วิ.จู. (แปล) 7/348-349/209-210
