พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค [1. สฬายตนสังยุต]
3. ตติยปัณณาสก์ 5. นวปุราณวรรค 10. ธัมมกถิกปุจฉาสูตร
หลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว
ไม่มีกิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้อีกต่อไป ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล ภิกษุจึงเป็นผู้
เพียบพร้อมด้วยอินทรีย์
อินทริยสัมปันนสูตรที่ 9 จบ
10. ธัมมกถิกปุจฉาสูตร
ว่าด้วยการถามเรื่องพระธรรมกถึก
[155] ครั้งนั้น ภิกษุรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ฯลฯ นั่ง
ณ ที่สมควร ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระองค์
ตรัสว่า ภิกษุเป็นธรรมกถึก ภิกษุเป็นธรรมกถึก ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ ภิกษุ
จึงเป็นธรรมกถึก
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ภิกษุทั้งหลาย หากภิกษุแสดงธรรมเพื่อความ
เบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับจักขุ ควรเรียกได้ว่า ภิกษุเป็นธรรมกถึก
หากภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับจักขุ ควร
เรียกได้ว่า ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม หากภิกษุเป็นผู้หลุดพ้นเพราะ
ความเบื่อหน่าย เพราะคลายกำหนัด เพราะดับ ไม่ถือมั่นจักขุ ควรเรียกได้ว่า
ภิกษุผู้บรรลุนิพพานในปัจจุบัน ฯลฯ
หากภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับชิวหา
ควรเรียกได้ว่า ภิกษุเป็นธรรมกถึก ฯลฯ
หากภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับมโน
ควรเรียกได้ว่า ภิกษุเป็นธรรมกถึก หากภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อความเบื่อหน่าย
เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับมโน ควรเรียกได้ว่า ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรมสมควร
แก่ธรรม
พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค [1. สฬายตนสังยุต]
3. ตติยปัณณาสก์ 5. นวปุราณวรรค รวมพระสูตรที่มีในวรรค
หากภิกษุเป็นผู้หลุดพ้นเพราะความเบื่อหน่าย เพราะคลายกำหนัด เพราะดับ
ไม่ถือมั่นมโน ควรเรียกได้ว่า ภิกษุผู้บรรลุนิพพานในปัจจุบัน
ธรรมกถิกปุจฉาสูตรที่ 10 จบ
นวปุราณวรรคที่ 5 จบ
รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ
1. กัมมนิโรธสูตร 2. ปฐมนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร
3. ทุติยนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร 4. ตติยนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร
5. จตุตถนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร 6. อันเตวาสิกสูตร
7. กิมัตถิยพรหมจริยสูตร 8. อัตถินุโขปริยายสูตร
9. อินทริยสัมปันนสูตร 10. ธัมมกถิกปุจฉาสูตร
ตติยปัณณาสก์ในสฬายตนวรรค จบบริบูรณ์
รวมวรรคที่มีในตติยปัณณาสก์นี้ คือ
1. โยคักเขมิวรรค 2. โลกกามคุณวรรค
3. คหปติวรรค 4. เทวทหวรรค
5. นวปุราณวรรค
