พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ [2. สีหนาทวรรค] 9. เทฺวธาวิตักกสูตร
อกุศลวิตก 3
[207] ภิกษุทั้งหลาย กามวิตกย่อมเกิดขึ้นแก่เราผู้ไม่ประมาท มีความเพียร
อุทิศกายและใจอยู่อย่างนี้ เรานั้นย่อมทราบชัดอย่างนี้ว่า 'กามวิตกนี้เกิดขึ้นแก่เรา
แล้ว' แต่กามวิตกนั้น ย่อมเป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนบ้าง เพื่อเบียดเบียนผู้อื่นบ้าง
เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นบ้าง เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น
ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน เมื่อเราพิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนบ้าง' กามวิตก
ก็ดับสูญไป เมื่อเราพิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนผู้อื่นบ้าง' กามวิตก
ก็ดับสูญไป เมื่อเราพิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นบ้าง'
กามวิตกก็ดับสูญไป เมื่อเราพิจารณาเห็นว่า 'เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่ง
ความคับแค้น ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน' กามวิตกก็ดับสูญไป
ภิกษุทั้งหลาย เรานั้นย่อมละ บรรเทา ทำกามวิตกที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ ให้
หมดสิ้นไป
[208] ภิกษุทั้งหลาย พยาบาทวิตกย่อมเกิดขึ้นแก่เราผู้ไม่ประมาท มี
ความเพียร อุทิศกายและใจอยู่อย่างนี้ ฯลฯ วิหิงสาวิตกย่อมเกิดขึ้น เรานั้นย่อม
ทราบชัดอย่างนี้ว่า 'วิหิงสาวิตกนี้เกิดขึ้นแก่เราแล้ว' แต่วิหิงสาวิตกนั้นเป็นไปเพื่อ
เบียดเบียนตนบ้าง เพื่อเบียดเบียนผู้อื่นบ้าง เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นบ้าง
เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน เมื่อเรา
พิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนบ้าง' วิหิงสาวิตกก็ดับสูญไป เมื่อเรา
พิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนผู้อื่นบ้าง' วิหิงสาวิตกก็ดับสูญไป เมื่อเรา
พิจารณาเห็นว่า 'เป็นไปเพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นบ้าง' วิหิงสาวิตกก็ดับสูญไป
เมื่อเราพิจารณาเห็นว่า 'เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น ไม่เป็นไป
เพื่อนิพพาน' วิหิงสาวิตกก็ดับสูญไป เรานั้นย่อมละ บรรเทา ทำวิหิงสาวิตกที่
เกิดขึ้นบ่อย ๆ ให้หมดสิ้นไป
