พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค [2.สามัญญผลสูตร] จูฬศีล
6. ภิกษุละ เว้นขาดจากคำหยาบ คือ พูดแต่คำไม่มีโทษ ไพเราะ
น่ารัก จับใจ เป็นคำของชาวเมือง คนส่วนมากรักใคร่พอใจ
7. ภิกษุละ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ คือ พูดถูกเวลา พูดคำจริง
พูดอิงประโยชน์ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดคำที่มีหลักฐาน มีที่
อ้างอิง มีที่กำหนด ประกอบด้วยประโยชน์ เหมาะแก่เวลา
8. ภิกษุเว้นขาดจากการพรากพืชคามและภูตคาม
9. ภิกษุฉันมื้อเดียว ไม่ฉันตอนกลางคืน เว้นขาดจากการฉันในเวลา
วิกาล
10. ภิกษุเว้นขาดจากการฟ้อนรำ ขับร้อง ประโคมดนตรี และดูการ
ละเล่นที่เป็นข้าศึกแก่กุศล
11. ภิกษุเว้นขาดจากการทัดทรง ประดับ ตกแต่งร่างกายด้วยพวง
ดอกไม้ของหอมและเครื่องประทินผิวอันเป็นลักษณะแห่งการแต่งตัว
12. ภิกษุเว้นขาดจากที่นอนสูงใหญ่
13. ภิกษุเว้นขาดจากการรับทองและเงิน
14. ภิกษุเว้นขาดจากการรับธัญญาหารดิบ
15. ภิกษุเว้นขาดจากการรับเนื้อดิบ
16. ภิกษุเว้นขาดจากการรับสตรีและกุมารี
17. ภิกษุเว้นขาดจากการรับทาสหญิงและทาสชาย
18. ภิกษุเว้นขาดจากการรับแพะและแกะ
19. ภิกษุเว้นขาดจากการรับไก่และสุกร
20. ภิกษุเว้นขาดจากการรับช้าง โค ม้า และลา
21. ภิกษุเว้นขาดจากการรับเรือกสวนไร่นาและที่ดิน
22. ภิกษุเว้นขาดจากการทำหน้าที่เป็นตัวแทนและผู้สื่อสาร
23. ภิกษุเว้นขาดจากการซื้อขาย
24. ภิกษุเว้นขาดจากการโกงด้วยตาชั่ง ด้วยของปลอม และด้วย
เครื่องตวงวัด
