พระวินัยปิฎก ปริวาร [เอกุตตริกนัย] 4. จตุกกวาร
อาบัติที่ภิกษุต้องอยู่จึงแสดง แสดงอยู่จึงต้อง มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องอยู่จึงออก ออกอยู่จึงต้อง มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องด้วยกรรม ออกด้วยสิ่งมิใช่กรรม มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องด้วยสิ่งมิใช่กรรม ออกด้วยกรรม มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องด้วยกรรม ออกด้วยกรรม มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องด้วยสิ่งมิใช่กรรม ออกด้วยสิ่งมิใช่กรรม มีอยู่
ว่าด้วยอนริยโวหาร เป็นต้น
โวหารของอนารยชนมี 4 อย่าง คือ
1. ไม่ได้เห็น กล่าวว่าได้เห็น 2. ไม่ได้ยิน กล่าวว่าได้ยิน
3. ไม่ทราบ กล่าวว่าทราบ 4. ไม่รู้ กล่าวว่ารู้
โวหารของอารยชนมี 4 อย่าง คือ
1. ไม่ได้เห็น กล่าวว่าไม่ได้เห็น 2. ไม่ได้ยิน กล่าวว่าได้ยิน
3. ไม่ทราบ กล่าวว่าทราบ 4. ไม่รู้ กล่าวว่ารู้
โวหารของอนารยชนแม้อีก 4 อย่าง คือ
1. ได้เห็น กล่าวว่าไม่ได้เห็น 2. ได้ยิน กล่าวว่าไม่ได้ยิน
3. ทราบ กล่าวว่าไม่ทราบ 4. รู้ กล่าวว่าไม่รู้
โวหารของอารยชนมี 4 อย่าง คือ
1. ได้เห็น กล่าวว่าได้เห็น 2. ได้ยิน กล่าวว่าไม่ได้ยิน
3. ทราบ กล่าวว่าไม่ทราบ 4. รู้ กล่าวว่าไม่รู้
ว่าด้วยอาบัติปาราชิก
ปาราชิกของภิกษุ ทั่วไปกับภิกษุณีมี 4
ปาราชิกของภิกษุณี ไม่ทั่วไปกับภิกษุมี 4
พระวินัยปิฎก ปริวาร [เอกุตตริกนัย] 4. จตุกกวาร
ว่าด้วยบริขาร
บริขารมี 4 อย่าง คือ
1. มีบริขารที่ควรรักษา คุ้มครอง นับว่าเป็นสมบัติของเรา ควรใช้สอย
2. มีบริขารที่ควรรักษา คุ้มครอง นับว่าเป็นสมบัติของเรา แต่ไม่ควร
ใช้สอย
3. มีบริขารที่ควรรักษา คุ้มครอง แต่ไม่นับว่าเป็นสมบัติของเรา ไม่ควร
ใช้สอย
4. มีบริขารที่ไม่ควรรักษา ไม่ควรคุ้มครอง ไม่นับว่าเป็นสมบัติของเรา
ไม่ควรใช้สอย
ว่าด้วยการต้องอาบัติและออกจากอาบัติ เป็นต้น
อาบัติที่ภิกษุต้องต่อหน้า ออกลับหลัง มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องลับหลัง ออกต่อหน้า มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องต่อหน้า ออกต่อหน้า มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุต้องลับหลัง ออกลับหลัง มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุไม่รู้อยู่จึงต้อง รู้อยู่จึงออก มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุรู้อยู่จึงต้อง ไม่รู้อยู่จึงออก มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุไม่รู้อยู่จึงต้อง ไม่รู้อยู่จึงออก มีอยู่
อาบัติที่ภิกษุรู้อยู่จึงต้อง รู้อยู่จึงออก มีอยู่
ว่าด้วยการต้องอาบัติ เป็นต้น
ภิกษุต้องอาบัติด้วยอาการ 4 อย่าง คือ
1. ต้องทางกาย 2. ต้องทางวาจา
3. ต้องทางกายกับวาจา 4. ต้องทางกรรมวาจา
