พระวินัยปิฎก ปริวาร [ภิกขุวิภังค์] 2. กตาปัตติวาร 5. ปาจิตติยกัณฑ์ 7. สัปปาณกวรรค
5. อูนวีสติวัสสสิกขาบท
ภิกษุรู้อยู่ อุปสมบทให้บุคคลผู้มีอายุหย่อนกว่า 20 ปี ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังอุปสมบทให้ ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่ออุปสมบทเสร็จแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
6. เถยยสัตถสิกขาบท
ภิกษุรู้อยู่ ชักชวนกันเดินทางไกลร่วมกันกับกลุ่มพ่อค้าเกวียนผู้เป็นโจร ต้อง
อาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังเดินทาง ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อเดินทางไปแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
7. สังวิธานสิกขาบท
ภิกษุชักชวนกันเดินทางไกลร่วมกันกับมาตุคาม ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังเดินทาง ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อเดินทางไปแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
8. อริฏฐสิกขาบท
ภิกษุไม่สละทิฏฐิบาป จนกระทั่งสงฆ์สวดสมนุภาสน์ครบ 3 ครั้ง ต้องอาบัติ
2 อย่าง คือ
1. จบญัตติ ต้องอาบัติทุกกฏ
2. จบกรรมวาจา ต้องอาบัติปาจิตตีย์
9. อุกขิตตสัมโภคสิกขาบท
ภิกษุรู้อยู่ยังคบหาภิกษุผู้กล่าวตู่อย่างนั้น ผู้ที่สงฆ์ยังไม่ได้ทำธรรมอันสมควร
ผู้ยังไม่ยอมสละทิฏฐินั้น ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังคบหา ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อคบหาแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
พระวินัยปิฎก ปริวาร [ภิกขุวิภังค์] 2. กตาปัตติวาร 5. ปาจิตติยกัณฑ์ 8. สหธัมมิกวรรค
10. กัณฏกสิกขาบท
ภิกษุรู้อยู่ ปลอบโยนสมณุทเทสผู้ถูกสงฆ์นาสนะแล้วอย่างนั้น ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังปลอบโยน ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อปลอบโยนแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
สัปปาณกวรรคที่ 7 จบ
8. สหธัมมิกวรรค
1. สหธัมมิกสิกขาบท
[172] ภิกษุผู้อันภิกษุทั้งหลายว่ากล่าวตักเตือนอยู่โดยชอบธรรม กลับกล่าว
ว่า ท่านทั้งหลาย กระผมจะยังไม่ศึกษาในสิกขาบทนี้ จนกว่าจะได้สอบถามภิกษุ
รูปอื่นผู้ฉลาด ผู้เป็นวินัยธร ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังกล่าว ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อกล่าวแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
2. วิเลขนสิกขาบท
ภิกษุดูหมิ่นพระวินัย ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. กำลังดูหมิ่น ต้องอาบัติทุกกฏ เพราะพยายาม
2. เมื่อดูหมิ่นแล้ว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
3. โมหนสิกขาบท
ภิกษุแสร้งทำผู้อื่นให้หลง ต้องอาบัติ 2 อย่าง คือ
1. เมื่อสงฆ์ยังไม่ยกโมหาโรปนกรรมขึ้นปรับ ทำผู้อื่นให้หลง ต้องอาบัติ
ทุกกฏ
2. เมื่อสงฆ์ยกโมหาโรปนกรรมขึ้นปรับแล้ว ทำผู้อื่นให้หลง ต้องอาบัติ
ปาจิตตีย์
