พระวินัยปืฎก จูฬวรรค [12. สัตตสติก ขันธกะ] 2. ทุติยภาณวาร
ท่านพระเรวตะถามว่า ท่านผู้เจริญ ผ้าปูนั่งไม่มีชาย ควรหรือ
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า ท่าน ไม่ควร
ท่านพระเรวตะถามว่า พระผู้มีพระภาคทรงห้ามไว้ ณ ที่ไหน
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า ณ กรุงสาวัตถี ปรากฏในสุตตวิภังค์
ท่านพระเรวตะถามว่า ต้องอาบัติอะไร
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ที่ชื่อว่าเฉทนกะ1
ท่านพระเรวตะประกาศว่า ท่านผู้เจริญ ขอสงฆ์จงฟังข้าพเจ้า เรื่องที่ 9 นี้
สงฆ์วินิจฉัยแล้วว่า เรื่องนี้นอกธรรม นอกวินัย เลี่ยงสัตถุศาสน์ ผมขอจับสลากที่
9 นี้ (9)
ท่านพระเรวตะถามว่า ท่านผู้เจริญ ทองและเงิน ควรหรือ
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า ท่าน ไม่ควร
ท่านพระเรวตะถามว่า พระผู้มีพระภาคทรงห้ามไว้ที่ไหน
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า กรุงราชคฤห์ ปรากฏในสุตตวิภังค์
ท่านพระเรวตะถามว่า ต้องอาบัติอะไร
ท่านพระสัพพกามีตอบว่า ต้องอาบัติปาจิตตีย์ เพราะรับทองและเงิน
ท่านพระเรวตะประกาศว่า ท่านผู้เจริญ ขอสงฆ์จงฟังข้าพเจ้า เรื่องที่ 10 นี้
สงฆ์วินิจฉัยแล้วว่า เรื่องนี้นอกธรรม นอกวินัย เลี่ยงสัตถุศาสน์ ผมขอจับสลากที่
10 นี้ (10)
ท่านผู้เจริญ ขอสงฆ์จงฟังข้าพเจ้า สงฆ์วินิจฉัยวัตถุทั้ง 10 ประการนี้แล้วว่า
เรื่องเหล่านี้นอกธรรม นอกวินัย เลี่ยงสัตถุศาสน์ เพราะเหตุอย่างนี้
เชิงอรรถ :
1 เฉทนกะ แปลว่า มีการตัดออก เป็นชื่อเฉพาะอาบัติปาจิตตีย์สิกขาบทที่ 5, 7-9 แห่งรตนวรรค ที่
ว่าด้วยการทำของใช้สอยเกินขนาด ภิกษุทั้งหลายทำเตียงตั่ง ผ้ารองนั่ง ผ้าปิดฝี หรือผ้าอาบน้ำฝนเกิน
ขนาด ต้องอาบัติปาจิตตีย์ที่ชื่อว่า เฉทนกะ (ดู วิ.มหา. (แปล) 2/522/608,533,538,543/615,618,
621) ต้องตัดวัตถุนั้นให้ได้ขนาดก่อน จึงแสดงอาบัติตก
