พระวินัยปืฎก จูฬวรรค [7. สังฆเภท ขันธกะ] 2. ทุติยภาณวาร
ทรงลดตำแหน่งพวกที่ลงมติอย่างนี้ว่า ไม่ควรฆ่าภิกษุทั้งหลาย เพราะพวกภิกษุ
ไม่มีความผิดอะไร ควรปลงพระชนม์พระกุมารและฆ่าพระเทวทัตเท่านั้น ทรงเลื่อน
ตำแหน่งพวกที่ลงมติอย่างนี้ว่า ไม่ควรปลงพระชนม์พระกุมาร ไม่ควรฆ่าพระเทวทัต
ทั้งไม่ควรฆ่าภิกษุทั้งหลาย แต่ควรนำเรื่องนี้ไปกราบทูลพระราชาให้ทรงทราบ พวก
เราจะปฏิบัติตามที่พระราชารับสั่ง
ต่อมา พระเจ้าพิมพิสารจอมทัพมคธรัฐรับสั่งถามอชาตศัตรูกุมารว่า ลูกต้อง
การฆ่าพ่อเพื่ออะไร
อชาตศัตรูกุมารกราบทูลว่า หม่อมฉันต้องการราชสมบัติ พระเจ้าข้า
พระเจ้าพิมพิสารจอมทัพมคธรัฐตรัสว่า ถ้าลูกต้องการราชสมบัติ ราชสมบัติ
ก็เป็นของลูก แล้วทรงมอบราชสมบัติแก่อชาตศัตรูกุมาร
อภิมารเปสนะ
ว่าด้วยพระเทวทัตส่งคนไปลอบปลงพระชนม์พระผู้มีพระภาค
[340] ครั้งนั้น พระเทวทัตเข้าไปเฝ้าอชาตศัตรูกุมารถึงที่ประทับ ครั้นถึงแล้ว
ได้ถวายพระพรอชาตศัตรูกุมารดังนี้ว่า ขอถวายพระพร ขอพระองค์โปรดสั่งใช้
ราชบุรุษปลงพระชนม์พระสมณโคดม
ครั้งนั้น อชาตศัตรูกุมารสั่งราชบุรุษทั้งหลายว่า พวกท่านจงปฏิบัติตามคำสั่ง
ของพระคุณเจ้าเทวทัต
ต่อมา พระเทวทัตสั่งบุรุษคนหนึ่งว่า พระสมณโคดมประทับอยู่ที่โน้น ท่าน
จงไปปลงพระชนม์พระองค์แล้วกลับมาทางนี้ แล้วซุ่มบุรุษไว้ริมทาง 2 คนด้วยสั่ง
ว่า พวกท่านจงฆ่าคนที่เดินมาทางนี้เพียงลำพัง แล้วมาทางนี้ ซุ่มบุรุษไว้ริมทาง
อีก 4 คนด้วยสั่งว่า พวกท่านจงฆ่าคน 2 คนที่เดินมาทางนี้ แล้วมาทางนี้ ซุ่ม
บุรุษไว้ริมทางอีก 8 คนด้วยสั่งว่า พวกท่านจงฆ่าคน 4 คนที่เดินมาทางนี้แล้ว