เมนู

พระวินัยปืฎก จูฬวรรค [7. สังฆเภท ขันธกะ] 1. ปฐมภาณวาร
สมัยนั้น ประชาชนพูดจริงทำจริง พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสกับอนุรุทธศากยะ
ดังนี้ว่า “เพื่อนรัก ท่านโปรดรออยู่สัก 7 ปีเถิด พอพ้น 7 ปี เราทั้ง 2 จะออก
จากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยกัน”
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า “7 ปี นานเกินไป เราไม่สามารถจะรอถึง 7 ปีได้”
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า “เพื่อนรัก โปรดรอสัก 6 ปี ... 5 ปี ... 4 ปี
... 3 ปี ... 2 ปี ... 1 ปี ... เมื่อล่วง 1 ปี เราทั้ง 2 จะออกจากเรือนบวชเป็น
บรรพชิตด้วยกัน”
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า “1 ปี ก็ยังนานเกินไป เราไม่สามารถรอถึง 1 ปีได้”
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า “เพื่อนรัก ท่านโปรดรอสัก 7 เดือน พอพ้น 7
เดือน เราทั้ง 2 จะออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยกัน”
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า “7 เดือนก็ยังนานเกินไป เราไม่สามารถรอถึง 7 เดือน
ได้”
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า “เพื่อนรัก ท่านโปรดรอสัก 6 เดือน ... 5
เดือน ... 4 เดือน ... 3 เดือน ... 2 เดือน ... 1 เดือน ... ครึ่งเดือน พอพ้น
ครึ่งเดือน เราทั้ง 2 จะออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยกัน”
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า “ครึ่งเดือนก็ยังนานเกินไป เราไม่สามารถรอถึงครึ่ง
เดือนได้”
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า “เพื่อนรัก ท่านโปรดรอสัก 7 วันเถิด พอให้เรา
ได้มอบราชสมบัติแก่พวกลูก ๆ และญาติพี่น้อง”
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า “เพื่อนรัก 7 วันไม่นานเกินไป เราจะรอ”

เรื่องเจ้าศากยะทรงผนวช
[331] ครั้งนั้น พระเจ้าภัททิยศากยะ เจ้าอนุรุทธะ เจ้าอานนท์ เจ้าภคุ เจ้า
กิมพิละและเจ้าเทวทัต กับอุบาลีซึ่งเป็นช่างกัลบก รวมเป็น 7 คน เสด็จออกพร้อม
ด้วยเสนา 4 เหล่า เหมือนเสด็จประพาสราชอุทยานพร้อมเสนา 4 เหล่าในครั้ง
ก่อน


{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : 7 หน้า :170 }