พระวินัยปืฎก จูฬวรรค [7. สังฆเภท ขันธกะ] 1. ปฐมภาณวาร
เรื่องพระเจ้าภัททิยศากยะ
สมัยนั้น พระเจ้าภัททิยศากยะครองราชสมบัติของชาวศากยวงศ์ พระองค์ทรง
เป็นพระสหายของเจ้าอนุรุทธศากยะ
ครั้งนั้น พระมารดาของเจ้าอนุรุทธศากยะทรงดำริว่า พระเจ้าภัททิยศากยะนี้
ครองราชสมบัติของชาวศากยวงศ์ ทรงเป็นพระสหายของลูกอนุรุทธะ พระองค์จะไม่
สามารถเสด็จออกจากเรือนผนวชเป็นบรรพชิตแน่ จึงตรัสกับเจ้าอนุรุทธศากยะดังนี้
ว่า ลุกอนุรุทธะ ถ้าพระเจ้าภัททิยศากยะจะเสด็จออกจากเรือนผนวชเป็นบรรพชิตด้วย
ลูกก็จงบวชเถิด
ต่อมา เจ้าอนุรุทธศากยะจึงเข้าไปเฝ้าพระเจ้าภัททิยศากยะถึงที่ประทับ ครั้น
ถึงแล้วได้ทูลพระเจ้าภัททิยศากยะดังนี้ว่า เพื่อนรัก การบวชของเราเกี่ยวเนื่องกับ
ท่าน
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า เพื่อนรัก การบวชของท่านจะเกี่ยวเนื่องกับเรา
หรือไม่เกี่ยวเนื่องกับเรา ก็ช่างเถิด เรากับท่าน ท่านจงบวชตามสบายเถิด1
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า มาเถิด เพื่อนรัก เราทั้ง 2 จะออกจากเรือนบวช
เป็นบรรพชิตด้วยกัน
พระเจ้าภัททิยศากยะตรัสว่า เพื่อนรัก เราออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วย
ไม่ได้ เพื่อนบวชคนเดียวเถิด เรายินดีช่วยเหลือเรื่องที่อาจช่วยได้
เจ้าอนุรุทธศากยะทูลว่า พระมารดาของเรารับสั่งว่า ลูกอนุรุทธะ ถ้าพระเจ้า
ภัททิยศากยะจะเสด็จออกจากเรือนผนวชเป็นบรรพชิตด้วย ลูกก็จงบวชเถิด ก็เพื่อน
ได้กล่าววาจานี้ว่า การบวชของท่านจะเกี่ยวเนื่องกับเรา หรือไม่เกี่ยวเนื่องกับเรา ก็
ช่างเถิด เรากับท่าน ท่านไปบวชตามสบายเถิด มาเถิด เพื่อนรัก เราทั้ง 2 จะ
ออกจากเรือน บวชเป็นบรรพชิตด้วยกัน
เชิงอรรถ :
1 ด้วยความรักเพื่อน พระเจ้าภัททิยศากยะต้องการจะรับสั่งว่า เราจะบวชกับท่าน แต่ยังทรงห่วงราชสมบัติ
จึงรับสั่งได้เพียงว่า อยํ ตยา : เรากับท่าน แล้วรับสั่งไม่ออก (วิ.อ. 3/330/385)
