เมนู

พระวินัยปิฎก มหาวรรค [5. จัมมขันธกะ] 152. กัฏฐปาทุกาทิปฏิกเขปะ

13. ญาติกถา เรื่องญาติ 14. ยานกถา เรื่องยาน
15. คามกถา เรื่องบ้าน 16. นิคมกถา เรื่องนิคม
17. นครกถา เรื่องเมือง 18. ชนปทกถา เรื่องชนบท
19. อิตถีกถา เรื่องสตรี 20. ปุริสกถา เรื่องบุรุษ
21. สูรกถา เรื่องคนกล้าหาญ 22. วิสิขากถา เรื่องตรอก
23. กุมภัฏฐานกถา เรื่องท่าน้ำ 24. ปุพพเปตกถา เรื่องคนที่ล่วง
ลับไปแล้ว
25. นานัตตกถา เรื่องเบ็ดเตล็ด 26. โลกักขายิกะ เรื่องโลก
27. สมุททักขายิกะ เรื่องทะเล 28. อิติภวาภวกถา เรื่องความ
เจริญและความเสื่อม

เหยียบแมลงตายบ้าง ทำภิกษุทั้งหลายให้คลาดจากสมาธิบ้าง
บรรดาภิกษุผู้มักน้อย ฯลฯ จึงตำหนิ ประณาม โพนทะนาว่า “ไฉน พวก
ภิกษุฉัพพัคคีย์จึงลุกขึ้นในเวลาเช้ามืด สวมเขียงเท้าไม้ เดินจงกรมในที่กลางแจ้ง
มีเสียงกึกกัก ดังอึกทึก สนทนาดิรัจฉานกถาต่าง ๆ คือ
1. ราชกถา เรื่องพระราชา 2. โจรกถา เรื่องโจร
ฯลฯ
28. อิติภวาภวกถา เรื่องความเจริญและความเสื่อม
เหยียบแมลงตายบ้าง ทำภิกษุทั้งหลายให้คลาดจากสมาธิบ้างเล่า” แล้วจึง
นำเรื่องนี้ไปกราบทูลพระผู้มีพระภาคให้ทรงทราบ
พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า “ภิกษุทั้งหลาย ทราบว่าพวกภิกษุฉัพพัคคีย์ลุก
ขึ้นในเวลาเช้ามืด สวมเขียงเท้าไม้เดินจงกรมในที่กลางแจ้ง มีเสียงกึกกัก ดังอึกทึก
สนทนาดิรัจฉานกถาต่าง ๆ คือ
1. ราชกถา เรื่องพระราชา 2. โจรกถา เรื่องโจร
ฯลฯ
28. อิติภวาภวกถา เรื่องความเจริญและความเสื่อม
เหยียบแมลงตายบ้าง ทำภิกษุทั้งหลายให้คลาดจากสมาธิบ้าง จริงหรือ”

{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : 5 หน้า :20 }