พระวินัยปิฎก มหาวรรค [7. กฐินขันธกะ] 194. วิปปกตสมาทายปัณณรสกะ
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปคิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอก
สีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะให้ทำจีวรนี้นอกสีมานี่แหละ ให้ทำจีวรนั้น การเดาะ
กฐินของภิกษุนั้น ชื่อว่ากำหนดด้วยทำจีวรเสร็จ (4)
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปคิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอก
สีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะไม่ให้ทำจีวรนี้ การเดาะกฐินของภิกษุนั้น ชื่อว่า
กำหนดด้วยตกลงใจ (5)
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปคิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอก
สีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะให้ทำจีวรนี้นอกสีมานี่แหละ ให้ทำจีวรนั้น จีวรที่
ภิกษุนั้นให้ทำอยู่นั้นเกิดเสียหาย การเดาะกฐินของภิกษุนั้น ชื่อว่ากำหนดด้วยผ้า
เสียหาย (6)
ติกะที่ 2 จบ
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปโดยไม่ตั้งใจ ไม่ได้คิดว่า จะ
กลับ แต่ก็ไม่ได้คิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอกสีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะให้
ทำจีวรนี้นอกสีมานี่แหละ จะไม่กลับ ให้ทำจีวรผืนนั้น การเดาะกฐินของภิกษุนั้น
ชื่อว่ากำหนดด้วยทำจีวรเสร็จ (7)
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปโดยไม่ตั้งใจ ไม่ได้คิดว่า จะ
กลับ แต่ก็ไม่ได้คิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอกสีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะไม่ให้
ทำจีวรนี้ จะไม่กลับ การเดาะกฐินของภิกษุนั้น ชื่อว่ากำหนดด้วยตกลงใจ (8)
ภิกษุกรานกฐินแล้ว นำจีวรที่ทำค้างไว้หลีกไปโดยไม่ตั้งใจ คือ เธอไม่ได้คิดว่า
จะกลับ แต่ก็ไม่ได้คิดว่า จะไม่กลับ อยู่นอกสีมา มีความคิดอย่างนี้ว่า จะให้
ทำจีวรนี้นอกสีมานี่แหละ จะไม่กลับ ให้ทำจีวรผืนนั้น จีวรที่ภิกษุนั้นให้ทำอยู่นั้น
เกิดเสียหาย การเดาะกฐินของภิกษุนั้น ชื่อว่ากำหนดด้วยผ้าเสียหาย (9)
ติกะที่ 3 จบ
