พระวินัยปิฎก มหาวรรค [1.มหาขันธกะ] 17. ปณามิตกถา
3. ไม่มีความละอายอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
4. ไม่มีความเคารพอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
5. ไม่มีความหวังดี1อย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
ภิกษุทั้งหลาย อุปัชฌาย์พึงประณามสัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 เหล่านี้
ภิกษุทั้งหลาย อุปัชฌาย์ไม่พึงประณามสัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 คือ
1. มีความรักอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
2. มีความเลื่อมใสอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
3. มีความละอายอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
4. มีความเคารพอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
5. มีความหวังดีอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
ภิกษุทั้งหลาย อุปัชฌาย์ไม่พึงประณามสัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 เหล่านี้
ภิกษุทั้งหลาย สัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 ควรที่จะถูกประณาม คือ
1. ไม่มีความรักอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
2. ไม่มีความเลื่อมใสอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
3. ไม่มีความละอายอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
4. ไม่มีความเคารพอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
5. ไม่มีความหวังดีอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
ภิกษุทั้งหลาย สัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 เหล่านี้ ควรที่จะถูกประณาม
ภิกษุทั้งหลาย สัทธิวิหาริกผู้ประกอบด้วยองค์ 5 ไม่ควรที่จะถูกประณาม คือ
1. มีความรักอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
2. มีความเลื่อมใสอย่างยิ่งในอุปัชฌาย์
เชิงอรรถ :
1 ภาวนา ความหวังดีในที่นี้หมายถึง เมตตาภาวนา (วิ.อ. 3/68/39)
