พระวินัยปิฎก มหาวรรค [1.มหาขันธกะ] 15. อุปัชฌายวัตตกถา
สมัยนั้น คนทั้งหลายเห็นพวกภิกษุก็พากันโจทด้วยคาถานี้ว่า
พระมหาสมณะเสด็จมาสู่คิริพชนครของชาวมคธ
ทรงนำปริพาชกผู้เป็นศิษย์ของสัญชัยไปหมดแล้ว
บัดนี้จักทรงนำใครไปอีกเล่า
ภิกษุทั้งหลายก็โจทตอบคนพวกนั้นด้วยคาถานี้ว่า
พระตถาคตทั้งหลายทรงมีความเพียรมาก
ทรงแนะนำด้วยพระสัทธรรม เมื่อรู้ชัด(อย่างนี้)
จะต้องริษยาพระตถาคตผู้ทรงแนะนำโดยธรรมไปทำไมเล่า
คนทั้งหลายกล่าวกันอย่างนี้ว่า ได้ยินว่า พระสมณะผู้เป็นเชื้อสายศากยบุตร
ทั้งหลาย ย่อมแนะนำโดยธรรม ย่อมไม่แนะนำโดยอธรรม
เสียงนั้นมีอยู่เพียง 7 วันเท่านั้น พ้น 7 วันก็หายไป
สารีปุตตโมคคัลลานปัพพัชชากถา จบ
ภาณวารที่ 4 จบ
15. อุปัชฌายวัตตกถา1
ว่าด้วยอุปัชฌายวัตร
เรื่องภิกษุนุ่งห่มไม่เรียบร้อย
[64] สมัยนั้น ภิกษุทั้งหลายยังไม่มีพระอุปัชฌาย์ ไม่มีผู้คอยตักเตือน
พร่ำสอน จึงนุ่งห่มไม่เรียบร้อย มีมารยาทไม่สมควร เที่ยวบิณฑบาต เมื่อคน
ทั้งหลายกำลังบริโภค ก็ยื่นบาตรสำหรับเที่ยวบิณฑบาต2 เข้าไปบนของบริโภคบ้าง
เชิงอรรถ :
1 วิ.จู. 7/375-376/174-180
2 บาตรสำหรับเที่ยวบิณฑบาต (อุตฺติฏฺปตฺตนฺติ ปิณฺฑาย จรณกปตฺตํ -วิ.อ. 3/64-5/32), พวกมนุษย์
สำคัญบาตรนั้นว่าเป็นเดน (วิ.อ. 3/64-5/32), ดู สารตฺถ.ฏีกา 3/64/281,วิมติ.ฏีกา 2/64/130-131
