พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [5.ปาจิตติยกัณฑ์] 7.สัปปาณกวรรค 5.อูนวีสติวัสสสิกขาบท บทภาชนีย์
สิกขาบทวิภังค์
[404] คำว่า ก็...ใด คือ ผู้ใด ผู้เช่นใด ฯลฯ นี้ที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ก็...ใด
คำว่า ภิกษุ มีอธิบายว่า ชื่อว่าภิกษุ เพราะเป็นผู้ขอ ฯลฯ นี้ที่พระผู้มีพระ
ภาคทรงประสงค์เอาว่า ภิกษุ ในความหมายนี้
ที่ชื่อว่า รู้อยู่ ได้แก่ ภิกษุรู้เอง ผู้อื่นบอกให้ภิกษุนั้นรู้ หรือบุคคลผู้มีอายุไม่
ครบ 20 ปีนั้นบอก
ที่ชื่อว่า มีอายุหย่อนกว่า 20 ปี คือ ผู้มีอายุไม่ถึง 20 ปี
ภิกษุตั้งใจว่า จะอุปสมบทให้ แสวงหาคณะ อาจารย์ บาตร หรือจีวร
หรือสมมติสีมา ต้องอาบัติทุกกฏ จบญัตติ ต้องอาบัติทุกกฏ จบกรรมวาจา 2
ครั้ง ต้องอาบัติทุกกฏ 2 ตัว จบกรรมวาจาครั้งสุดท้าย พระอุปัชฌาย์ต้องอาบัติ
ปาจิตตีย์ คณะ และอาจารย์ต้องอาบัติทุกกฏ
บทภาชนีย์
[405] บุคคลอายุหย่อนกว่า 20 ปี ภิกษุสำคัญว่าอายุหย่อนกว่า 20 ปี
อุปสมบทให้ ต้องอาบัติปาจิตตีย์
บุคคลอายุหย่อนกว่า 20 ปี ภิกษุไม่แน่ใจ อุปสมบทให้ ต้องอาบัติทุกกฏ
บุคคลอายุหย่อนกว่า 20 ปี ภิกษุสำคัญว่าอายุครบ 20 ปี อุปสมบทให้
ไม่ต้องอาบัติ
บุคคลอายุครบ 20 ปี ภิกษุสำคัญว่าอายุหย่อนกว่า 20 ปี อุปสมบทให้
ต้องอาบัติทุกกฏ
บุคคลอายุครบ 20 ปี ภิกษุไม่แน่ใจ อุปสมบทให้ ต้องอาบัติทุกกฏ
บุคคลอายุครบ 20 ปี ภิกษุสำคัญว่าอายุครบ 20 ปี อุปสมบทให้ ไม่
ต้องอาบัติ
