พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [4.นิสสัคคิยกัณฑ์] 1.จีรวรรค 7.ตตุตตริสิกขาบท นิทานวัตถุ
1. จีวรวรรค
7. ตตุตตริสิกขาบท
ว่าด้วยการออกปากขอจีวรเกิน
เรื่องพระฉัพพัคคีย์
[522] สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อาราม
ของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี ครั้งนั้น พวกภิกษุฉัพพัคคีย์เข้าไปหาภิกษุ
ที่ถูกโจรชิงจีวรไปแล้วกล่าวอย่างนี้ว่า ท่านทั้งหลาย พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตให้
ภิกษุที่ถูกโจรชิงจีวรไปหรือจีวรสูญหาย ออกปากขอจีวรจากคฤหัสถ์ชายหรือ
คฤหัสถ์หญิงผู้ไม่ใช่ญาติได้ พวกท่านจงขอจีวรเถิด
ภิกษุเหล่านั้นกล่าวว่า ไม่ล่ะ ขอรับ พวกกระผมได้จีวรครบแล้ว
พวกภิกษุฉัพพัคคีย์กล่าวว่า พวกเราจะออกปากขอเพื่อพวกท่าน
ภิกษุเหล่านั้นกล่าวว่า นิมนต์ออกปากขอเถิด ขอรับ
ต่อจากนั้น พวกภิกษุฉัพพัคคีย์เข้าไปหาพวกคฤหัสถ์กล่าวว่า ท่านทั้งหลาย
พวกภิกษุที่ถูกโจรชิงจีวรไปมาถึงแล้ว พวกท่านจงถวายจีวรแก่พวกเธอ แล้วออก
ปากขอจีวรเป็นอันมาก
ก็สมัยนั้น ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในที่ประชุมบอกชายอีกคนหนึ่งว่า พวกพระ
คุณเจ้าที่ถูกโจรชิงจีวรไปมาถึงแล้ว ข้าพเจ้าได้ถวายจีวรท่านเหล่านั้นไปแล้ว
ชายแม้นั้นตอบว่า ข้าพเจ้าก็ได้ถวายไปแล้ว
ชายอีกคนหนึ่งก็กล่าวเช่นเดียวกันว่า แม้ข้าพเจ้าก็ได้ถวายไปแล้ว
พวกเขาตำหนิ ประณาม โพนทะนาว่า ไฉนพระสมณะเชื้อสายศากยบุตรจึง
ไม่รู้จักประมาณ ออกปากขอจีวรมากมายเล่า พวกเธอจะค้าผ้าหรือจัดตั้งร้านขาย
ผ้ากระมัง
