พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [5.ปาจิตติยกัณฑ์] 3.โอวาทวรรค 2.อัตถังคตสิกขาบท นิทานวัตถุ
3. โอวาทวรรค
2. อัตถังคตสิกขาบท
ว่าด้วยการสั่งสอนภิกษุณีในเวลาที่ดวงอาทิตย์อัสดงแล้ว
เรื่องพระจูฬปันถก
[153] สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อาราม
ของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี ครั้งนั้น พวกภิกษุผู้เป็นเถระผลัดเปลี่ยนกัน
สั่งสอนพวกภิกษุณี
ครั้งนั้น ถึงวาระที่ท่านพระจูฬปันถกจะสั่งสอนพวกภิกษุณี พวกภิกษุณี
กล่าวกันอย่างนี้ว่า วันนี้เห็นทีการสั่งสอนจะไม่สัมฤทธิผล ประเดี๋ยวพระคุณเจ้า
จูฬปันถกก็คงจะเปล่งอุทานซ้ำซากเหมือนเดิม ครั้นแล้วพวกภิกษุณีได้พากันไปหา
พระจูฬปันถกถึงที่อยู่ ครั้นถึงแล้วได้ไหว้ท่านพระจูฬบันถกแล้วนั่ง ณ ที่สมควร
ท่านพระจูฬปันถกได้กล่าวกับพวกภิกษุณีผู้นั่ง ณ ที่สมควรแล้วดังนี้ว่า
น้องหญิงทั้งหลาย พวกเธอพร้อมเพรียงกันแล้วหรือ
พวกภิกษุณีตอบว่า พวกดิฉันพร้อมเพรียงกันแล้ว เจ้าข้า
พระจูฬปันถกถามว่า น้องหญิงทั้งหลาย ครุธรรม 8 ข้อ ยังจำกันได้อยู่หรือ
พวกภิกษุณีตอบว่า ยังจำกันได้อยู่ เจ้าข้า
พระจูฬปันถกมอบหมายว่า น้องหญิงทั้งหลาย ธรรมนี่เป็นโอวาท แล้ว
เปล่งอุทานซ้ำว่า
มุนีผู้มีจิตมั่นคง ไม่ประมาท ศึกษาทางแห่งความเป็นมุนี1
ผู้คงที่ สงบ มีสติทุกขณะ ย่อมเป็นผู้ไม่เศร้าโศก2
เชิงอรรถ :
1 ทางแห่งความเป็นมุนี หมายถึงโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ หรือไตรสิกขา (วิ.อ. 2/153/332)
2 ขุ.ธ. 25/37/152, ขุ.เถร. 26/68/274
