พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [2. สังฆาทิเสสกัณฑ์] 4. อัตตกามปาริจริยสิกขาบท คาถารวมวินีตวัตถุ
บัณเฑาะก์และสัตว์ดิรัจฉาน
(1) เป็นบัณเฑาะก์และสัตว์ดิรัจฉาน (2) ภิกษุสำคัญว่าเป็นบัณเฑาะก์ทั้ง 2
และมีความกำหนัด (3) ภิกษุกล่าวสรรเสริญการบำเรอความใคร่ของตนต่อหน้า
บัณเฑาะก์และสัตว์ดิรัจฉานทั้ง 2 ต้องอาบัติทุกกฏกับถุลลัจจัย
(1) เป็นบัณเฑาะก์และสัตว์ดิรัจฉาน (2) ภิกษุไม่แน่ใจว่าเป็นบัณเฑาะก์และ
สัตว์ดิรัจฉานทั้ง 2 ฯลฯ สำคัญว่าเป็นชาย ฯลฯ สำคัญว่าเป็นสัตว์ดิรัจฉาน ฯลฯ
สำคัญว่าเป็นหญิงและมีความกำหนัด (3) ภิกษุกล่าวสรรเสริญการบำเรอความใคร่
ของตนต่อหน้าบัณเฑาะก์และสัตว์ดิรัจฉานทั้ง 2 ต้องอาบัติทุกกฏ 2 ตัว
(1) เป็นชายและสัตว์ดิรัจฉาน (2) ภิกษุสำคัญว่าเป็นชายทั้ง 2 ฯลฯ ภิกษุ
ไม่แน่ใจว่าเป็นชายและสัตว์ดิรัจฉาน ฯลฯ สำคัญว่าเป็นสัตว์ดิรัจฉาน ฯลฯ สำคัญ
ว่าเป็นหญิง ฯลฯ สำคัญว่าเป็นบัณเฑาะก์และมีความกำหนัด (3) ภิกษุกล่าว
สรรเสริญการบำเรอความใคร่ของตนต่อหน้าชายและสัตว์ดิรัจฉานทั้ง 2 ต้องอาบัติ
ทุกกฏ 2 ตัว
อนาปัตติวาร
ภิกษุต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ
[294] 1. ภิกษุผู้กล่าวว่า จงบำรุงด้วยจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และ
บริขารคือยารักษาโรค
2. ภิกษุวิกลจริต
3. ภิกษุต้นบัญญัติ
คาถารวมวินีตวัตถุ
เรื่องที่ทรงวินิฉัยแล้ว
เรื่องหญิงหมันต้องการมีบุตร 1 เรื่อง
เรื่องหญิงผู้มีบุตรถี่ไม่ต้องการมีบุตร 1 เรื่อง
