‘‘เก อามคนฺธา มนุเชสุ พฺรหฺเม,

เอเต อวิทฺวา อิธ พฺรูหิ ธีร;

เกนาวฏา [เกนาวุฏา (สฺยา.)] วาติ ปชา กุรุตุ [กุรุรู (สฺยา.), กุรุฏฺฐรู (ปี.), กุรูรุ (?)],

อาปายิกา นิวุตพฺรหฺมโลกา’’ติฯ

‘‘โกโธ โมสวชฺชํ นิกติ จ ทุพฺโภ,

กทริยตา อติมาโน อุสูยา;

อิจฺฉา วิวิจฺฉา ปรเหฐนา จ,

โลโภ จ โทโส จ มโท จ โมโห;

เอเตสุ ยุตฺตา อนิรามคนฺธา,

อาปายิกา นิวุตพฺรหฺมโลกา’’ติฯ

‘‘ยถา โข อหํ โภโต อามคนฺเธ ภาสมานสฺส อาชานามิฯ เต น สุนิมฺมทยา อคารํ อชฺฌาวสตาฯ ปพฺพชิสฺสามหํ, โภ, อคารสฺมา อนคาริย’’นฺติฯ ‘‘ยสฺสทานิ ภวํ โควินฺโท กาลํ มญฺญตี’’ติฯ

เรณุราชอามนฺตนา

[321] ‘‘อถ โข, โภ, มหาโควินฺโท พฺราหฺมโณ เยน เรณุ ราชา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา เรณุํ ราชานํ เอตทโวจ – ‘‘อญฺญํ ทานิ ภวํ ปุโรหิตํ ปริเยสตุ, โย โภโต รชฺชํ อนุสาสิสฺสติฯ อิจฺฉามหํ, โภ , อคารสฺมา อนคาริยํ ปพฺพชิตุํฯ ยถา โข ปน เม สุตํ พฺรหฺมุโน อามคนฺเธ ภาสมานสฺส, เต น สุนิมฺมทยา อคารํ อชฺฌาวสตาฯ ปพฺพชิสฺสามหํ, โภ, อคารสฺมา อนคาริย’’นฺติฯ

‘‘อามนฺตยามิ ราชานํ, เรณุํ ภูมิปติํ อหํ;

ตฺวํ ปชานสฺสุ รชฺเชน, นาหํ โปโรหิจฺเจ รเม’’ฯ

‘‘สเจ เต อูนํ กาเมหิ, อหํ ปริปูรยามิ เต;

โย ตํ หิํสติ วาเรมิ, ภูมิเสนาปติ อหํ;

ตุวํ ปิตา อหํ ปุตฺโต, มา โน โควินฺท ปาชหิ’’ [ปาเชหิ (อฏฺฐกถายํ สํวณฺณิตปาฐนฺตรํ)]ฯ

‘‘นมตฺถิ อูนํ กาเมหิ, หิํสิตา เม น วิชฺชติ;

อมนุสฺสวโจ สุตฺวา, ตสฺมาหํ น คเห รเม’’ฯ