ภควโต ทฺวีสุเยว ปิณฺฑปาเตสุ ภาชนคเตสุ เทวตา โอชํ ปกฺขิปิํสุ – ยญฺจ สุชาตา อทาสิ; ยญฺจ ปรินิพฺพานกาเล จุนฺโท กมฺมารปุตฺโต; อญฺเญสุ กพเฬ กพเฬ ปกฺขิปิํสุ, ตสฺมา ภควา รญฺโญ อิจฺฉํ ชานิตฺวา อปกฺขิตฺโตชเมว โถกํ ปิณฺฑปาตํ รญฺโญ ทาเปสิฯ โส ปริภุญฺชิตฺวา ปุจฺฉิ – ‘‘กิํ ภนฺเต, อุตฺตรกุรุโต อาภตํ โภชน’’นฺติ? ‘‘น มหาราช, อุตฺตรกุรุโต; อปิจ โข ตเวว รฏฺฐวาสิโน คหปติปุตฺตสฺส โภชนํ เอต’’นฺติ วตฺวา โสณสฺส สมฺปตฺติํ อาจิกฺขิฯ ตํ สุตฺวา ราชา โสณํ ทฏฺฐุกาโม หุตฺวา จมฺมกฺขนฺธเก วุตฺตนเยน อสีติยา กุลปุตฺตสหสฺเสหิ สทฺธิํ โสณสฺส อาคมนํ อกาสิฯ เต ภควโต ธมฺมเทสนํ สุตฺวา โสตาปนฺนา ชาตาฯ โสโณ ปน ปพฺพชิตฺวา อรหตฺเต ปติฏฺฐิโตฯ ภควาปิ เอตทตฺถเมว รญฺโญ ปิณฺฑปาตํ ทาเปสิฯ

วรยาจนกถา

[337] เอวํ กตภตฺตกิจฺเจ ภควติ อถ โข ชีวโก โกมารภจฺโจ ตํ สิเวยฺยกํ ทุสฺสยุคํ อาทาย…เป.… เอตทโวจฯ อติกฺกนฺตวราติ เอตฺถ วินิจฺฉโย มหาขนฺธเก วุตฺตนเยเนว เวทิตพฺโพฯ ภควา ภนฺเต ปํสุกูลิโก ภิกฺขุสงฺโฆ จาติ ภควโต หิ พุทฺธตฺตํ ปตฺตโต ปฏฺฐาย ยาว อิทํ วตฺถํ, เอตฺถนฺตเร วีสติ วสฺสานิ น โกจิ คหปติจีวรํ สาทิยิ, สพฺเพ ปํสุกูลิกาว อเหสุํฯ เตนายํ เอวมาหฯ คหปติจีวรนฺติ คหปตีหิ ทินฺนจีวรํฯ ธมฺมิยา กถายาติ วตฺถทานานิสํสปฏิสํยุตฺตาย กถายฯ อิตรีตเรนาปีติ อปฺปคฺเฆนปิ มหคฺเฆนปิ; เยน เกนจีติ อตฺโถฯ ปาวาโรติ สโลมโก กปฺปาสาทิเภโทฯ อนุชานามิ ภิกฺขเว โกชวนฺติ เอตฺถ ปกติโกชวเมว วฏฺฏติ, มหาปิฏฺฐิยโกชวํ น วฏฺฏติฯ มหาปิฏฺฐิยโกชวนฺติ อุณฺณามโย ปาวารสทิโส โกชโวฯ