ภณฺฑนการกวตฺถุกถา

[240] ทฺเว ตโย อุโปสเถ จาตุทฺทสิเก กาตุนฺติ เอตฺถ จตุตฺถปญฺจมา ทฺเว, ตติโย ปน ปกติยาปิ จตุทฺทสิโกเยวาติฯ ตสฺมา ตติยจตุตฺถา วา ตติยจตุตฺถปญฺจมา วา ทฺเว ตโย จาตุทฺทสิกา กาตพฺพาฯ อถ จตุตฺเถ กเต สุณนฺติ, ปญฺจโม จาตุทฺทสิโก กาตพฺโพฯ เอวมฺปิ ทฺเว จาตุทฺทสิกา โหนฺติฯ เอวํ กโรนฺตา ภณฺฑนการกานํ เตรเส วา จาตุทฺทเส วา อิเม ปนฺนรสีปวารณํ ปวาเรสฺสนฺติฯ เอวํ ปวาเรนฺเตหิ จ พหิสีมาย สามเณเร ฐเปตฺวา ‘‘เต อาคจฺฉนฺตี’’ติ สุตฺวา ลหุํ ลหุํ สนฺนิปติตฺวา ปวาเรตพฺพํฯ เอตมตฺถํ ทสฺเสตุํ ‘‘เต เจ ภิกฺขเว…เป.… ตถา กโรนฺตู’’ติ วุตฺตํฯ

อสํวิหิตาติ สํวิทหนรหิตา อาคมนชานนตฺถาย อกตสํวิทหิตา; อวิญฺญาตาว หุตฺวาติ อตฺโถฯ เตสํ วิกฺขิตฺวาติ ‘‘กิลนฺตตฺถ มุหุตฺตํ วิสฺสมถา’’ติอาทินา นเยน สมฺโมหํ กตฺวาติ อตฺโถฯ โน เจ ลเภถาติ โน เจ พหิสีมํ คนฺตุํ ลเภยฺยุํ; ภณฺฑนการกานํ สามเณเรหิ จ ทหรภิกฺขูหิ จ นิรนฺตรํ อนุพทฺธาว โหนฺติฯ อาคเม ชุณฺเหติ ยํ สนฺธาย อาคเม ชุณฺเห ปวาเรยฺยามาติ ญตฺติํ ฐเปสุํ, ตสฺมิํ อาคเม ชุณฺเห โกมุทิยา จาตุมาสินิยา อกามา ปวาเรตพฺพํ, อวสฺสํ ปวาเรตพฺพํ, น หิ ตํ อติกฺกมิตฺวา ปวาเรตุํ ลพฺภติฯ เตหิ เจ ภิกฺขเว ภิกฺขูหิ ปวาริยมาเนติ เอวํ จาตุมาสินิยา ปวาริยมาเนฯ