15. มหาโลมหังสจริยา

ว่าด้วยจริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต

[35] เรานอนอยู่ในป่าช้า เอาซากศพอันมีแต่
กระดูกทำเป็นหมอนหนุน เด็กชาวบ้านพวก
หนึ่ง พากันเข้าไปทำความหยาบช้าร้ายกาจนา-
นัปการ อีกพวกหนึ่งร่าเริง อีกพวกหนึ่งสลดใจ
พากันนำเอาของหอม ดอกไม้ อาหาร และ
เครื่องบรรณาการต่าง ๆ เป็นอันมากมาให้เรา
พวกใดนำทุกข์มาให้เรา และพวกใดให้สุขแก่
เรา เราเป็นผู้มีจิตเสมอแก่เขาทั้งหมด ไม่มี
ความเอ็นดู ไม่มีความโกรธ เราเป็นผู้วางเฉย
ในสุขและทุกข์ ในยศแลความเสื่อมยศ เป็น
ผู้มีใจเสมอในสิ่งทั้งปวง นี้เป็นอุเบกขาบารมี
ของเรา ฉะนี้แล.
จบ มหาโลมหังสจริยาที่ 15