7. มาตังคจริยา

ว่าด้วยจริยาวัตรของมาตังคชฏิล

[17] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลเมื่อเราเป็นชฏิล มี
ความเพียรอันแรงกล้า มีนามชื่อว่ามาตังคะ
เป็นผู้มีศีล มีจิตมั่นคงดี เราและพราหมณ์คน
หนึ่ง อยู่ที่ใกล้ฝั่งแม่น้ำคงคา เราอยู่ข้างเหนือ
พราหมณ์อยู่ข้างใต้ พราหมณ์เที่ยวไปตามริมฝั่ง
ได้เห็นอาศรมของเราข้างเหนือน้ำ บริภาษเรา
ในที่นั้น แล้วแช่งให้เราศีรษะแตก ถ้าเราพึง
โกรธต่อพราหมณ์นั้น ถ้าเราไม่คุ้มครองศีล
เราแลดูพราหมณีนั้นแล้ว พึงทำให้เป็นดังเถ้า
ได้ ครั้งนั้นพราหมณ์นั้นโกรธเคืองมีใจประ-
ทุษร้าย แช่งเรามุ่งหมายจะให้ศีรษะแตก คำ
แช่งนั้นจะตกลงบนศีรษะของเขาเอง เราช่วย
เปลื้องเขาให้พ้นโดยควร เราตามรักษาศีลของ
เรา มิใช่เรารักษาชีวิตของเรา เพราะในกาล
นั้นเราเป็นผู้มีศีลเพราะเหตุแห่งโพธิญาณนั่น
เอง ฉะนี้แล.
จบ มาตังคจริยาที่ 7