เอกวิหาริวรรคที่ 44

ว่าด้วยผลแห่งการอยู่ป่าแต่ผู้เดียว

พระวาจาไพเราะเหมือนนกการะเวก เป็น
นาถะของโลก มีพระสุรเสียงกังวาลประหนึ่งเสียง
พรหม ผู้เสด็จมาด้วยประการนั้น ถอนพระองค์
ขึ้นมาจากมหันตทุกข์ ในเมื่อโลกปราศจากผู้แนะนำ
ทรงแสดงธรรมที่ปราศจากธุลี นำสัตว์
ออกจากโลก เราได้เห็นแล้ว ได้ฟังธรรมของ
พระองค์ จึงออกบวชเป็นบรรพชิต
ครั้นเราบวชแล้วในกาลนั้น คิดถึงคำ
สอนของพระชินเจ้า ถูกความเกี่ยวข้องบีบคั้น จึง
ได้อยู่เสวยในป่าที่น่ารื่นรมย์แต่ผู้เดียวเท่านั้น
การที่เรามีกายหลีกออกมาได้ เป็นเหตุ
แห่งการหลีกออกแห่งใจของเราผู้เห็นภัยในความ
เกี่ยวข้อง
เราเผากิเลสทั้งหลายแล้ว . . . คำสอน
ของพระพุทธเจ้า เราได้ทำเสร็จแล้ว ดังนี้.
ทราบว่า ท่านพระเอกวิหาริยเถระได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ ด้วย
ประการฉะนี้แล.
จบเอกวิหาริยเถราปทาน

เอกสังขิยเถราปทานที่ 2 (433)

ว่าด้วยผลแห่งการเป่าสังข์เป็นพุทธบูชา

[22] ได้มีการสมโภชไม้มหาโพธิ์ของ
พระผู้มีพระภาคพระนามว่าวิปัสสี มหาชนมา
ประชุมกันบูชาไม้มหาโพธิ์อันอุดม
ไม้มหาโพธิ์ที่ควรบูชาเช่นนี้ ของพระ
ศาสดาพระองค์ใด พระศาสดาพระองค์นั้น จัก
เป็นผู้เว้นจากความเศร้าโศกใหญ่ มีปัญญา เป็น
พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด
ครั้งนั้น เราถือเอาสังข์มาบำรุงโพธิ์พฤกษ์
เราเป่าสังข์ตลอดวันยังค่ำ ไหว้ไม้มหาโพธิ์อัน
อุดมแล้ว
กรรมที่เราได้ทำในเวลาก่อนจะตาย
ส่งให้เราไปเทวโลก ซากศพของเราตกไปแล้ว
เรารื่นรมย์อยู่ในเทวโลก
นักดนตรีหกหมื่น ยินดี ร่าเริง บันเทิง
บำรุงเราอยู่ทุกเมื่อ นี้เป็นผลของพุทธบูชา
ในกัปที่ 71 เราได้เป็นพระราชาพระ
นามว่าสุทัสสนะ เป็นใหญ่อยู่ในชมพูทวีป มีมหา
สมุทรทั้ง 4 เป็นขอบเขต
ครั้งนั้น นักดนตรี 800 แวดล้อมเรา
ตลอดเวลา เราย่อมเสวยกรรมของตน นี้เป็นผล
ของการบำรุง