คำนั้นทั้งหมด วิญญูชนทั้งหลาย พึงกำหนดรู้ได้โดยง่ายด้วยการ โมฆราชเถราปทานที่ 10 (540)ว่าด้วยบุพจริยาของพระโมฆราชเถระ[130] ในกัปนับจากภัทรกัปนี้ไปแสน- หนึ่ง พระพิชิตมารพระนามว่าปทุมุตตระ ผู้ทรง รู้แจ้งโลกทั้งปวง เป็นนักปราชญ์ มีจักษุ ได้ เสด็จอุบัติขึ้นแล้ว พระองค์เป็นผู้ตรัสสอน ทรง แสดงให้สัตว์รู้ชัดยังสรรพสัตว์ให้ข้ามพ้นวัฏสงสาร ทรงฉลาดในเทศนา เป็นผู้เบิกบาน ทรงช่วย ประชุมชน ให้ข้ามพ้นไปเสียเป็นอันมาก พระองค์เป็นผู้อนุเคราะห์ ประกอบด้วย พระกรุณา แสวงหาประโยชน์ให้สรรพสัตว์ ยัง เดียรถีย์ที่มาเฝ้า ให้ดำรงอยู่ในเบญจศีลได้ทุกคน เมื่อเป็นเช่นนี้พระศาสนาจึงไม่มีความ อากูล ว่างสูญจากเดียรถีย์ วิจิตรด้วยพระอรหันต์ ผู้คงที่ มีความชำนิชำนาญ พระมหามุนีพระองค์ นั้นสูงประมาณ 58 ศอก มีพระฉวีวรรณงามคล้าย ทองคำอันล้ำค่า มีพระลักษณะอันประเสริฐ 32 ประการ |