ปัตโถทนทายกเถราปทานที่ 9 (419)ว่าด้วยผลแห่งการถวายข้าวสาลีหนึ่งแล่ง[9] เมื่อก่อน, เราเป็นคนชอบเที่ยวใน ป่าประกอบการงานในป่าเสมอ เราถือเอาข้าวสุก แห่งข้าวสาลีแล่งหนึ่ง แล้วได้ไปทำการงาน ณ ที่นั้น เราได้เห็นพระสยัมภูสัมพุท- เจ้า ผู้ไม่พ่ายแพ้อะไร ๆ เสด็จออกจาป่าเพื่อ บิณฑบาต ครั้นแล้วเราได้ยังจิตให้เลื่อมใส เราประ กอบในทางการงานของคนอื่น และบุญของเรา ก็ไม่มี มีแต่ข้าวสุกแห่งข้าวสารแล่งหนึ่ง เราจัก นิมนต์พระมุนีให้เสวย เราหยิบข้าวสุกแห่งข้าว สาลีแห่งหนึ่งถวายแด่พระสยัมภู เมื่อเราเพ่งดูอยู่ พระมหามุนีทรงเสวย เพราะกรรมที่เราได้ทำไวดีแล้วนั้น และ เพราะความตั้งเจตนาไว้ เราละร่างมนุษย์แล้วก็ไป สู่ดาวดึงสพิภพ เราได้เป็นจอมเทวดาเสวยรัชสมบัติ ใน เทวโลก 32 ครั้ง เป็นพระเจ้าจักรพรรดิราช 33 ครั้ง ได้เป็นพระเจ้าประเทศราชอันไพบูลย์ โดย คณนานับมิได้ เราเป็นผู้ถึงความสุข มียศ นี้เป็น ผลของข้าวสุกแห่งข้าวแล่งหนึ่ง |