คิริมานันทเถราปทานที่ 7 (397)

ว่าด้วยผลแห่งการทำพุทธบูชา

[399] ภริยาของเราทำกาละแล้ว บุตรของเราก็ไปสู่ป่าช้า มารดา
บิดา และพี่ชายก็ตายแล้ว เราจึงเผาที่เชิงตะกอนเดียวกัน.
เพราะความเศร้าโศกนั้น เราเป็นผู้เร่าร้อน เป็นผู้ผอม
เหลือง จิตของเราฟุ้งซ่าน เพราะเราประกอบด้วยความเศร้า
โศกนั้น.
เรามากด้วยลูกศรคือความโศกจึงเข้าไปสู่ชายป่า บริโภค
ผลไม้ที่หล่นเองอยู่ที่โคนต้นไม้.
พระสัมพุทธชินเจ้าพระนามว่า สุเมธ ผู้กระทำที่สุดทุกข์
พระองค์ประสงค์จะช่วยเหลือเรา จึงเสด็จมาในสำนักของเรา.
เราได้ยินเสียงพระบาทของพระพุทธเจ้าพระนามว่าสุเมธ
ผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ จึงชะเง้อศีรษะดูพระมหามุนี.
พระมหาวีรเจ้าเสด็จเข้ามา ปีติเกิดขึ้นแก่เรา ในกาลนั้น
เราได้เห็นพระองค์ผู้เป็นนายกของโลกแล้วมีใจไม่ฟุ้งซ่าน.
กลับได้สติแล้ว ได้ถวายใบไม้กำมือหนึ่ง พระผู้มีพระ-
ภาคเจ้าผู้มีพระจักษุ ประทับนั่งบนใบไม้นั้นด้วยความอนุ-
เคราะห์.
พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่าสุเมธ ผู้เป็นนายกของโลก
ผู้ตรัสรู้แล้ว ครั้นประทับนั่งบนใบไม้นั้นแล้ว ทรงแสดงธรรม
เครื่องบรรเทาลูกศรคือความโศกแก่เราว่า