16. ฆตบัณฑิตชาดกว่าด้วยการดับความโศก[1483] ข้าแต่พระองค์ผู้กัณหวงศ์ ขอพระองค์ จงเสด็จลุกขึ้นเถิด จะมัวทรงบรรทมอยู่ทำไม ความเจริญอะไรจะมีแต่พระองค์ด้วยพระสุบิน เล่า พระภาดาของพระองค์แม้ใด เสมอด้วย พระหทัย และเสมอด้วยพระเนตรข้างขวา ลม ได้กระทบดวงหทัยของพระภาดานั้น ข้าแต่ พระองค์ผู้มีพระเกศางาม ฆตบัณฑิตทรงเพ้อไป. [1484] พระเจ้าเกสวราช ทรงสดับคำของโรหิ- เณยยอำมาตย์นั้นแล้ว อัดอั้นพระหฤทัยด้วย ความโศกถึงพระภาดา มีพระวรกายกระสับ กระส่ายเสด็จลุกขึ้น. [1485] เหตุไรหนอ เจ้าจึงเป็นเหมือนคนบ้า เที่ยวบ่นเพ้ออยู่ทั่วนครทวาราวดีนี้ว่า กระต่าย กระต่าย ใครเขาลักกระต่ายของเจ้าไปหรือ ? |