8. ธูมการิชาดกว่าด้วยความเศร้าโศกเพราะได้ใหม่ลืมเก่า[1093] พระเจ้ายุธิฏฐิละผู้ทรงใคร่ในธรรม ได้ ตรัสถามวิธูรบัณฑิตแล้วว่า ดูก่อนพราหมณ์ ท่านรู้บ้างไหม ? ใครคนหนึ่งกำลังเศร้าโศกมาก. [1094] พราหมณ์วาเสฏฐะผู้มีฟืนมาก อยู่ในป่า กับฝูงแพะไม่เฉื่อยชา ได้ก่อไฟให้เกิดควันทั้ง กลางคืนทั้งกลางวัน. [1095] ชะมดทั้งหลายถูกยุงรบกวน ได้พากัน เข้าไปอาศัยอยู่ในสำนักของพราหมณ์นั้นตลอด ฤดูฝนเพราะกลิ่นควันนั้น. [1096] พราหมณ์นั้นเอาใจใส่ชะมด ไม่เอาใจใส่ แพะทั้งหลายว่า จะมาเข้าคอกหรือจะไปป่า แพะเหล่านั้นของเขาจึงหายไปแล้ว. [1097] แต่ในสารทกาล ในป่าที่ยุงซาลงแล้ว ชะมดทั้งหลายก็ไปสู่ยอดเขา และที่ที่เป็นต้น น้ำลำธาร. |