3. พรหมทัตตชาดกว่าด้วยผู้ขอกับผู้ถูกขอ[590] ดูก่อนมหาบพิตร ผู้ขอย่อมได้ 2 อย่าง คือ ได้ทรัพย์หรือไม่ได้ทรัพย์ แท้จริงการขอ มีอย่างนี้เป็นธรรมดา. [591] ดูก่อนมหาบพิตรผู้เป็นใหญ่ในปัญจาลรัฐ บัณฑิตกล่าวถึงการขอว่า เป็นการร้องไห้ ผู้ ใดปฏิเสธคำขอ บัณฑิตกล่าวคำปฏิเสธของ ผู้นั้นว่า เป็นการร้องไห้ตอบ. [592] ชาวปัญจาลรัฐผู้มาประชุมกันแล้ว อย่า ได้เห็นอาตมภาพผู้กำลังร้องไห้อยู่ หรืออย่า ได้เห็นพระองค์ผู้ทรงกรรแสงตอบอยู่ เพราะ เหตุนั้น อาตมภาพจึงปรารถนาขอเฝ้าในที่ลับ. [593] ข้าแต่ท่านพราหมณ์ ข้าพเจ้าขอถวาย วัวแดงหนึ่งพันพร้อมด้วยวัวจ่าฝูงแก่ท่าน อันอารยชนได้ฟังคาถาอันประกอบด้วยเหตุ- ผลของท่านแล้ว ทำไมจะไม่พึงให้แก่ท่าน ผู้เป็นอารยชนเล่า. จบ พรหมทัตตชาดกที่ 3 |