เมนู

3. กายนิพพินทชาดก


ว่าด้วยความเบื่อหน่ายร่างกาย


[478] เมื่อเราถูกโรคอย่างหนึ่งถูกต้อง ได้
เสวยทุกขเวทนาอย่างสาหัส อันทุกขเวทนา
เบียดเบียนอยู่ ร่างกายนี้ก็ซูบผอมลงอย่าง
รวดเร็ว ดุจดอกไม้ที่ทิ้งตากแดดไว้ที่ทราย
[479] ก็รูปร่างอันไม่น่าพอใจ ถึงการนับว่านี้
พอใจ ที่ไม่สะอาด สมมติว่าเป็นของสะอาด
เต็มด้วยซากศพต่าง ๆ ปรากฏแก่คนพาลผู้
ไม่พิจารณา เห็นว่าเป็นของน่าพอใจ.
[480] น่าติเตียนกายอันเปื่อยเน่า กระสับ
กระส่าย น่าเกลียดไม่สะอาด มีความป่วยไข้
เป็นธรรมดา เป็นที่ที่หมู่สัตว์ผู้ประมาทหมก
มุ่นอยู่ ย่อมยังหนทางเพื่อความเข้าถึงสุคติ
ให้เสื่อมไป.

จบ กายนิพพินทชาดกที่ 3

อรรถกถากายนิพพินทชาดกที่ 3


พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ทรงปรารภ
บุรุษคนหนึ่ง จึงตรัสเรื่องนี้ มีคำเริ่มต้นว่า ผุฏฺฐสฺส เม ดังนี้.