7. โรมชาดกว่าด้วยอาชีวกเจ้าเล่ห์[430] ดูก่อนปักษีผู้มีขนปีก เมื่อเรามาอยู่ใน ถ้ำแห่งภูเขานี้กว่า 50 ปี นกพิราบทั้งหลาย มิได้รังเกียจ เป็นผู้มีจิตเยือกเย็นเป็น อย่างยิ่ง ย่อมพากันมาสู่บ่วงมือของเราใน กาลก่อน. [431] ดูก่อนท่านผู้มีอวัยวะคด บัดนี้ นก พิราบเหล่านั้นคงจะเห็นอะไรกระมัง จึงใคร่ จะพากันไปเสพอาศัยซอกภูเขาอื่น นก เหล่านี้ครั้งก่อนย่อมสำคัญเราอย่างไร บัดนี้ ย่อมไม่สำคัญเราอย่างนั้นหรือ หรือนกเหล่า นี้พลัดพรากไปนานแล้วจำเราไม่ได้ หรือว่า เป็นนกใหม่จึงไม่เข้าใกล้เรา. [432] พวกเราเป็นผู้ไม่หลงใหล รู้อยู่ว่าท่าน ก็คือท่านนั่นแหละ พวกเราเหล่านั้นก็ไม่ใช่ นกอื่น ก็แต่ว่าจิตของท่านเป็นจิตประทุษ- ร้ายในชนนี้ ดูก่อนอาชีวก เพราะเหตุนั้น พวกเราจึงหวาดกลัวท่าน. จบ โรมชาดกที่ 7 |