2. สุนีตเถรคาถาว่าด้วยคาถาของพระสุนีตเถระ[379] เราเกิดมาในสกุลต่ำ เป็นคนยากจน มีเครื่องบริโภค น้อย การงานของเราเป็นการงานต่ำ เราเป็นคนเทดอกไม้ เราถูกมนุษย์เกลียดชัง ดูหมิ่น และแช่งด่า เราถ่อมตน ไหว้หมู่ชนเป็นอันมาก ครั้งนั้น เราได้เห็นพระพุทธเจ้า ผู้เป็นมหาวีรบุรุษ ห้อมล้อมด้วยพระภิกษุสงฆ์ เสด็จเข้า ไปสู่พระนครอันอุดมของชาวมคธเพื่อบิณฑบาต เราจึง วางกระเช้าลงแล้วเข้าไปถวายบังคม พระองค์ผู้เป็นอุดม บุรุษได้ประทับยืนอยู่เพื่ออนุเคราะห์เรา ครั้งนั้นเราได้ ถวายบังคมพระยุคลบาทของพระศาสดาแล้ว ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วจึงทูลขอบรรพชากะพระองค์ผู้ สูงสุดกว่าสัตว์ทั้งปวง ลำดับนั้น พระศาสดาผู้มีพระ- กรุณาอนุเคราะห์สัตว์โลกทั้งปวง ได้ตรัสเรียกเราว่า จง เป็นภิกษุมาเถิด พระดำรัสนั้นเป็นอุปสมบทของเรา เมื่อ เราอุปสมบทแล้ว อยู่ในป่าแต่ผู้เดียวไม่เกียจคร้าน ได้ ทำตามพระดำรัสของพระศาสดาผู้พิชิตมารที่ทรงสั่งสอน เรา ในราตรีปฐมยาม เราก็ระลึกถึงชาติก่อน ๆ ได้ ใน มัชฌิมยาม ก็ได้ทิพยจักษุ ในปัจฉิมยาม เราก็ทำลาย กองแห่งความมืด คืออวิชชาได้ ครั้นรุ่งราตรีพระอาทิตย์ อุทัย เทพเจ้าเหล่าอินทร์และพรหมทั้งหลาย พากัน |