เมนู

6. อุปเสนวังคันตปุตตเถรคาถา



ว่าด้วยคาถาของพระอุปเสนวังคันตปุตตเถระ


[375] ภิกษุซ่องเสพเสนาสนะอันสงัด ปราศจากเสียง
อื้ออึง เป็นที่อยู่อาศัยแห่งสัตว์ร้ายเพราะการหลีกเร้น
ออกเป็นเหตุ ภิกษุพึงเก็บผ้ามาจากกองหยากเยื่อ จาก
ป่าช้า จากตรอกน้อยตรอกใหญ่ แล้วทำเป็นผ้านุ่งห่ม
พึงทรงจีวรอันเศร้าหมอง ภิกษุควรทำใจให้ต่ำ คุ้มครอง
ทวาร สำรวมดีแล้ว เที่ยวไปบิณฑบาตตามลำดับตรอก
คือตามลำดับสกุล ภิกษุพึงยินดีด้วยของ ๆ ตนแม้จะเป็น
ของเศร้าหมอง ไม่พึงปรารถนารสอาหารอย่างอื่นมาก
เพราะใจของบุคคลผู้ติดในรสอาหาร ย่อมไม่ยินดีใน
ฌาน ภิกษุควรเป็นผู้มีความปรารถนาน้อย สันโดษ ชอบ
สงัด เป็นมุนี ไม่คลุกคลีด้วยพวกคฤหัสถ์ และพวก
บรรพชิตทั้งสอง ภิกษุผู้เป็นบัณฑิต ควรแสดงตนให้
เป็นดังคนบ้าและคนใบ้ ไม่ควรพูดมากในท่ามกลางสงฆ์
ไม่ควรเข้าไปกล่าวว่าใคร ๆ ควรละเว้นการเข้าไปกระทบ
กระทั่ง เป็นผู้สำรวมในพระปาติโมกข์ และพึงเป็นผู้รู้จัก
ประมาณในโภชนะ เป็นผู้ฉลาดในการเกิดขึ้นแห่งจิต
มีนิมิตอันถือเอาแล้ว พึงประกอบสมถะและวิปัสสนา
ตามเวลาอันสมควรอยู่เนือง ๆ พึงเป็นบัณฑิตผู้ถึงพร้อม