มหาวรรคที่ 41. อัมพสักขรเปตวัตถุว่าด้วยเปรตถูกเสียบอยู่ปลายหลาว[121] มีนครของชาววัชชีนครหนึ่งนามว่าเวสาลี ในนครเวสาลีนั้น มีกษัตริย์ลิจฉวีทรงพระนามว่า อัมพสักขระ ได้ทอดพระเนตรเห็นเปรตตนหนึ่ง ที่ภายนอกพระนคร มีพระประสงค์จะทรงทราบ เหตุ จึงตรัสถามเปรตนั้นในที่นั้นนั่นเองว่า การ นอน การนั่ง การเดินไปดินมา การลิ้ม การดื่ม การเคี้ยว การนุ่งห่ม แม้หญิงบำเรอของบุคคล ผู้ถูกเสียบไว้บนหลาวนี้ ย่อมไม่มี ชนเหล่าใด ผู้เป็นญาติ เป็นมิตรสหาย เคยเป็น เคยฟังร่วม กันมา เคยมีความเอ็นดูกรุณา ของบุคคลใด มีอยู่ ในกาลก่อน เดี๋ยวนี้ชนเหล่านั้นแม้จะเยี่ยมเยียน บุคคลนั้นก็ไม่ได้ บุรุษนี้มีตนอันญาติเป็นต้นสละ แล้ว มิตรสหายย่อมไม่มีแก่บุคคลผู้ตกยาก พวก มิตรสหายทราบว่าผู้ใดขาดแคลน ย่อมละทิ้งผู้นั้น และเห็นใครมั่งคั่งบริบูรณ์ ก็พากันไปห้อมล้อม คนที่มั่งคั่งด้วยสมบัติย่อมมีมิตรสหายมา ส่วน |