ของนางจึงมี 4 คน, คือบุตรผู้อยู่ในท้อง 2 คน บุตรผู้เกิดเพราะอาศัยเธอ
(ครั้งเป็นชายอยู่ ) ในโสไรยนคร 2 คน.

นางได้พบกับเพื่อนเก่แล้วเล่าเรื่องให้ฟัง

ในกาลนั้น ลูกชายเศรษฐีผู้เป็นสหายของนาง ( ออก) จาก
โสไรยนครไปสู่กรุงตักกสิลาด้วยเกวียน 500 เล่ม นั่งบนยานน้อยอันมี
ความสุขเข้าไปสู่พระนคร. ขณะนั้น นางเปิดหน้าต่างบนพื้นปราสาท
ชั้นบน ยืนดูระหว่างถนนอยู่ เห็นสหายนั้น จำเขาได้แม่นยำ จึงส่ง
สาวใช้ให้ไปเชิญเขามาแล้ว ให้นั่งบนพื้นมีค่ามาก ได้ทำสักการะและ
สัมมานะอย่างใหญ่โต. ขณะนั้น สหายนั้นกล่าวกะนางว่า " แม่มหา-
จำเริญ ในกาลก่อนแต่นี้ ฉันไม่เคยเห็นนาง, ก็เมื่อเป็นเช่นนี้ ไฉนนาง
จึงทำสักการะแก่ฉันใหญ่โต, นางรู้จักหรือ ?"
นาง. จ้ะ นาย ฉันรู้จัก, ท่านเป็นชาวโสไรยนคร มิใช่หรือ ?
สหาย. ถูกละ แม่มหาจำเริญ.
นางได้ถามถึงความสุขสบายของมารดาบิดา ของภริยา ทั้งของลูก
ชายทั้งสอง สหายนอกนี้ตอบว่า " จ้ะ แม่มหาจำเริญ ชนเหล่านั้น
สบายดี" แล้วถามว่า " แม่มหาจำเริญ นางรู้จักชนเหล่านั้นหรือ ?"
นาง. จ้ะ นาย ฉันรู้จัก, ลูกชายของท่านเหล่านั้นมีคนหนึ่ง,
เขาไปไหนเล่า ?
สหาย. แม่มหาจำเริญ อย่าได้พูดถึงเขาเลย; ฉันกับเขา วันหนึ่ง
ได้นั่งในยานน้อยอันมีความสุขออกไปเพื่ออาบน้ำ ไม่ทราบที่ไปของเขาเลย.