เมนู

3. เปสลาติมัญญนาสูตร



ว่าด้วยการนึกดูหมิ่นภิกษุผู้มีศีล



[733] สมัยหนึ่ง ท่านพระวังคีสะอยู่ที่อัคคาฬวเจดีย์ เมืองอาฬวี
กับท่านพระนิโครธกัปปะผู้อุปัชฌาย์ ก็โดยสมัยนั้นแล ท่านพระวังคีสะนึก
ดูหมิ่นภิกษุทั้งหลาย ผู้มีศีลเป็นที่รักเหล่าอื่น ด้วยปฏิภาณของตน
ครั้งนั้นแล ท่านพระวังคีสะมีความคิดดังนี้ว่า ไม่ใช่ลาภของเราหนอ
ไม่เป็นลาภของเราหนอ เราได้ชั่วเสียแล้วหนอ เราไม่ได้ดีเสียแล้ว หนอ
ที่เราดูหมิ่นภิกษุทั้งหลาย ผู้มีศีลเป็นที่รักเหล่าอื่น ด้วยปฏิภาณของตน ดังนี้.
[734] ครั้งนั้นแล ท่านพระวังคีสะยังความวิปฏิสารให้เกิดขึ้น
แก่ตนด้วยตนเองแล้ว ได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ในเวลานั้นว่า
ดูก่อนท่านโคดม ท่านจงละมานะ
เสีย ท่านจงละหนทางแห่งมานะในโลก
นี้เสีย ท่านจงเป็นผู้ละหนทางแห่งมานะ
ในโลกนี้เสีย อย่าให้มีส่วนเหลือได้
(เพราะ) หมู่สัตว์ผู้อันความลบหลู่ทำให้
มัวหมองแล้ว ย่อมเป็นผู้มีความเดือดร้อน
ตลอดกาลนาน สัตว์ทั้งหลายผู้อันมานะ
กำจัดแล้วย่อมตกนรก ชนทั้งหลายผู้อัน
มานะกำจัดแล้ว เข้าถึงนรกแล้ว ย่อม
เศร้าโศกสิ้นกาลนาน ภิกษุผู้ชำนะกิเลส
ด้วยมรรคเป็นผู้ปฏิบัติชอบ ย่อมไม่เศร้า-
โศกเลยในกาลไหน ๆ ย่อมได้รับเกียรติคุณ