5. อุชฌานสัญญีสูตร

ว่าด้วยเทวดามุ่งโทษ

[106] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ อยู่ ณ พระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี ครั้งนั้น เมื่อปฐมยามล่วง
ไปแล้ว พวกเทวดาผู้มีความมุ่งหมายเพ่งโทษมากด้วยกัน มีวรรณะงาม ยัง
พระวิหารเชตวัน ทั้งสิ้นให้สว่างเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วจึงได้ลอยอยู่
ในอากาศ.
[107] เทวดาองค์หนึ่ง ครั้นลอยอยู่ในอากาศแล้ว ได้กล่าวคาถานี้
ในสำนักพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า
บุคคลใดประกาศตนอันมีอยู่โดย
อาการอย่างอื่น ให้เขารู้โดยอาการอย่าง
อื่น บุคคลนั้นลวงปัจจัยเขากินด้วยความ
เป็นขโมย เหมือนความลวงกินแห่ง
พรานนก ก็บุคคลทำกรรมใด ควรพูดถึง
กรรมนั้น ไม่ทำกรรมใด ก็ไม่ควรพูดถึง
กรรมนั้น บัณฑิตทั้งหลายย่อมรู้จักบุคคล
นั้น ผู้ไม่ทำ มัวแต่พูดอยู่.
[108] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสคาถาทั้งหลายนี้ว่า
ใคร ๆ ไม่อาจดำเนินปฏิปทานี้ด้วย
เหตุสักว่าพูด หรือฟังส่วนเดียว บุคคลผู้
มีปัญญาทั้งหลาย ผู้มีฌาน ย่อมพ้นจาก