พระบัญญัติ

สิกขาบทวิภังค์

[481] บทว่า อนึ่ง. . .ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด. . .
บทว่า ภิกษุณี ความว่า ที่ชื่อว่า ภิกษุณี เพราะอรรถว่าเป็นผู้
ขอ. . .นี้ชื่อว่า ภิกษุณี ที่ทรงประสงค์ในอรรถนี้.
บทว่า ไม่มีผ้ารัดถัน คือปราศจากผ้ารัดนม.
ที่ชื่อว่า ผ้ารัดถัน ได้แก่ ผ้าที่ใช้ปกปิดอวัยวะเบื้องต่ำแต่รากขวัญ
ลงมา เบื้องบนตั้งแต่นาภีขึ้นไป.
คำว่า เข้าบ้าน คือ บ้านที่มีเครื่องล้อม เดินเลยเครื่องล้อมต้อง
อาบัติปาจิตตีย์.

อนาปัตติวาร

[482] มีจีวรถูกชิงไป 1 มีจีวรหาย 1 อาพาธ 1 หลงลืมไป 1
ไม่รู้ตัว 1 วิกลจริต 1 อาทิกัมมิกา 1 ไม่ต้องอาบัติแล.

ฉัตตุปาหนวรรค สิกขาบทที่ 13 จบ
ฉัตตุปาหนวรรคที่ 9 จบ

1. วรรคที่ 10 ถึงวรรคที่ 16 มีวรรคละ 10 สิกขาบท คือ มุสาวาทวรคที่ 10 มี 10 สิกขาบท
ภูคคามวรรคที่ 11 มี 10 สิกขาบท โภชนวรรคที่ 12 มี 10 สิกขาบท จริตตวรรคที่ 13 มี 10
สิกขาบท โชติวรรคที่ 14 มี 10 สิกขาบท ทิฏฐิวรรคที่ 15 มี 10 สิกขาบท ธัมมิกวรรคที่ 16
มี 10 สิกขาบท รวมอีก 70 สิกขาบท เป็นอุภโตบัญญัติ ผู้ปรารถนาพึงทราบโดยนัยดังกล่าวแล้ว
ในภิกขุวิภังค์โน้นเทอญ.

อรรถกถาฉัตตวรรค สิกขาบทที่ 13

วินิจฉัยในสิกขาบทที่ 13 พึงทราบดังนี้;-
สองบทว่า ปริกฺเขปํ อติกฺกมนฺติยา คือ เมื่อก้าวไปด้วยเท้าก้าว
แรกเป็นทุกกฏ เมื่อก้าวไปด้วยเท้าก้าวที่ 2 เป็นปาจิตตีย์. แม้ในอุปจารก็นัยนี้
เหมือนกัน.
ในคำว่า อจฺฉินฺนจีวริกาย เป็นต้น จีวร คือ ผ้ารัดถันนั่นแล
บัณฑิตพึงทราบว่า จีวร.
บทว่า อาปทาสุ มีความว่า ผ้ารัดถันมีค่ามาก เมื่อภิกษุณีห่มเดิน
ไป อันตรายจะเกิดขึ้นได้ ไม่เป็นอาบัติในอันตรายเช่นนี้. คำที่เหลือ ง่าย
ทั้งนั้น.
สิกขาบทนี้ มีสมุฏฐานดุจเอฬกโลมสิกขาบท เป็นกิริยา โนสัญญา-
วิโมกข์ อจิตตกะ ปัณณัตติวัชชะ กายกรรม มีจิต 3 มีเวทนา 3 แล.

อรรถกถาฉัตตวรรค สิกขาบทที่ 13 จบ
อรรถกถาฉัตตวรรคที่ 9 จบ