3. มูลคนฺธทาตาสุตฺตํ

[440] สาวตฺถินิทานํฯ เอกมนฺตํ นิสินฺโน โข โส ภิกฺขุ ภควนฺตํ เอตทโวจ – ‘‘โก นุ โข, ภนฺเต, เหตุ, โก ปจฺจโย, เยน มิเธกจฺโจ กายสฺส เภทา ปรํ มรณา มูลคนฺเธ อธิวตฺถานํ เทวานํ สหพฺยตํ อุปปชฺชตี’’ติ ? ‘‘อิธ, ภิกฺขุ, เอกจฺโจ กาเยน สุจริตํ จรติ, วาจาย สุจริตํ จรติ, มนสา สุจริตํ จรติฯ ตสฺส สุตํ โหติ – ‘มูลคนฺเธ อธิวตฺถา เทวา ทีฆายุกา วณฺณวนฺโต สุขพหุลา’ติฯ ตสฺส เอวํ โหติ – ‘อโห วตาหํ กายสฺส เภทา ปรํ มรณา มูลคนฺเธ อธิวตฺถานํ เทวานํ สหพฺยตํ อุปปชฺเชยฺย’นฺติฯ โส ทาตา โหติ มูลคนฺธานํฯ โส กายสฺส เภทา ปรํ มรณา มูลคนฺเธ อธิวตฺถานํ เทวานํ สหพฺยตํ อุปปชฺชติฯ อยํ โข, ภิกฺขุ, เหตุ…เป.… เยน มิเธกจฺโจ กายสฺส เภทา ปรํ มรณา มูลคนฺเธ อธิวตฺถานํ เทวานํ สหพฺยตํ อุปปชฺชตี’’ติฯ ตติยํฯ