12. นิโรธธมฺมสุตฺตํ
[205] สาวตฺถินิทานํฯ เอกมนฺตํ นิสินฺนํ โข อายสฺมนฺตํ ราธํ ภควา เอตทโวจ – ‘‘โย โข, ราธ, นิโรธธมฺโม; ตตฺร เต ฉนฺโท ปหาตพฺโพ, ราโค ปหาตพฺโพ, ฉนฺทราโค ปหาตพฺโพฯ โก จ, ราธ, นิโรธธมฺโม? รูปํ โข, ราธ, นิโรธธมฺโม; ตตฺร เต ฉนฺโท ปหาตพฺโพ, ราโค ปหาตพฺโพ, ฉนฺทราโค ปหาตพฺโพฯ เวทนา…เป.… สญฺญา…เป.… สงฺขารา…เป.… วิญฺญาณํ นิโรธธมฺโม; ตตฺร เต ฉนฺโท ปหาตพฺโพ, ราโค ปหาตพฺโพ, ฉนฺทราโค ปหาตพฺโพฯ โย โข, ราธ, นิโรธธมฺโม; ตตฺร เต ฉนฺโท ปหาตพฺโพ, ราโค ปหาตพฺโพ, ฉนฺทราโค ปหาตพฺโพ’’ติฯ
อุปนิสินฺนวคฺโค จตุตฺโถฯ
ตสฺสุทฺทานํ –
มาโร จ มารธมฺโม จ, อนิจฺเจน อปเร ทุเว;
ทุกฺเขน จ ทุเว วุตฺตา, อนตฺเตน ตเถว จ;
ขยวยสมุทยํ, นิโรธธมฺเมน ทฺวาทสาติฯ
ราธสํยุตฺตํ สมตฺตํฯ
3. ทิฏฺฐิสํยุตฺตํ
1. โสตาปตฺติวคฺโค