6. อนุรุทฺธสุตฺตํ

[226] เอกํ สมยํ อายสฺมา อนุรุทฺโธ โกสเลสุ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ อถ โข อญฺญตรา ตาวติํสกายิกา เทวตา ชาลินี นาม อายสฺมโต อนุรุทฺธสฺส ปุราณทุติยิกา เยนายสฺมา อนุรุทฺโธ เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา อายสฺมนฺตํ อนุรุทฺธํ คาถาย อชฺฌภาสิ –

‘‘ตตฺถ จิตฺตํ ปณิเธหิ, ยตฺถ เต วุสิตํ ปุเร;

ตาวติํเสสุ เทเวสุ, สพฺพกามสมิทฺธิสุ;

ปุรกฺขโต ปริวุโต, เทวกญฺญาหิ โสภสี’’ติฯ

‘‘ทุคฺคตา เทวกญฺญาโย, สกฺกายสฺมิํ ปติฏฺฐิตา;

เต จาปิ ทุคฺคตา สตฺตา, เทวกญฺญาหิ ปตฺถิตา’’ติฯ

‘‘น เต สุขํ ปชานนฺติ, เย น ปสฺสนฺติ นนฺทนํ;

อาวาสํ นรเทวานํ, ติทสานํ ยสสฺสิน’’นฺติฯ

‘‘น ตฺวํ พาเล วิชานาสิ, ยถา อรหตํ วโจ;

อนิจฺจา สพฺพสงฺขารา, อุปฺปาทวยธมฺมิโน;

อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺฌนฺติ, เตสํ วูปสโม สุโขฯ

‘‘นตฺถิ ทานิ ปุนาวาโส, เทวกายสฺมิ ชาลินิ;

วิกฺขีโณ ชาติสํสาโร, นตฺถิ ทานิ ปุนพฺภโว’’ติฯ

7. นาคทตฺตสุตฺตํ

[227] เอกํ สมยํ อายสฺมา นาคทตฺโต โกสเลสุ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ เตน โข ปน สมเยน อายสฺมา นาคทตฺโต อติกาเลน คามํ ปวิสติ, อติทิวา ปฏิกฺกมติฯ อถ โข ยา ตสฺมิํ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา อายสฺมโต นาคทตฺตสฺส อนุกมฺปิกา อตฺถกามา อายสฺมนฺตํ นาคทตฺตํ สํเวเชตุกามา เยนายสฺมา นาคทตฺโต เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา อายสฺมนฺตํ นาคทตฺตํ คาถาหิ อชฺฌภาสิ –

‘‘กาเล ปวิส นาคทตฺต, ทิวา จ อาคนฺตฺวา อติเวลจารี;

สํสฏฺโฐ คหฏฺเฐหิ, สมานสุขทุกฺโขฯ

‘‘ภายามิ นาคทตฺตํ สุปฺปคพฺภํ, กุเลสุ วินิพทฺธํ;

มา เหว มจฺจุรญฺโญ พลวโต, อนฺตกสฺส วสํ อุเปสี’’ติ [วสเมยฺยาติ (สี. ปี.), วสเมสีติ (สฺยา. กํ.)]ฯ

อถ โข อายสฺมา นาคทตฺโต ตาย เทวตาย สํเวชิโต สํเวคมาปาทีติฯ

8. กุลฆรณีสุตฺตํ

[228] เอกํ สมยํ อญฺญตโร ภิกฺขุ โกสเลสุ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ เตน โข ปน สมเยน โส ภิกฺขุ อญฺญตรสฺมิํ กุเล อติเวลํ อชฺโฌคาฬฺหปฺปตฺโต วิหรติฯ อถ โข ยา ตสฺมิํ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา ตสฺส ภิกฺขุโน อนุกมฺปิกา อตฺถกามา ตํ ภิกฺขุํ สํเวเชตุกามา ยา ตสฺมิํ กุเล กุลฆรณี, ตสฺสา วณฺณํ อภินิมฺมินิตฺวา เยน โส ภิกฺขุ เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ตํ ภิกฺขุํ คาถาย อชฺฌภาสิ –

‘‘นทีตีเรสุ สณฺฐาเน, สภาสุ รถิยาสุ จ;

ชนา สงฺคมฺม มนฺเตนฺติ, มญฺจ ตญฺจ [ตฺวญฺจ (ก.)] กิมนฺตร’’นฺติฯ

‘‘พหูหิ สทฺทา ปจฺจูหา, ขมิตพฺพา ตปสฺสินา;

น เตน มงฺกุ โหตพฺพํ, น หิ เตน กิลิสฺสติฯ

‘‘โย จ สทฺทปริตฺตาสี, วเน วาตมิโค ยถา;

ลหุจิตฺโตติ ตํ อาหุ, นาสฺส สมฺปชฺชเต วต’’นฺติฯ

9. วชฺชิปุตฺตสุตฺตํ

[229] เอกํ สมยํ อญฺญตโร วชฺชิปุตฺตโก ภิกฺขุ เวสาลิยํ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ เตน โข ปน สมเยน เวสาลิยํ วชฺชิปุตฺตโก สพฺพรตฺติจาโร โหติฯ อถ โข โส ภิกฺขุ เวสาลิยา ตูริย-ตาฬิต-วาทิต-นิคฺโฆสสทฺทํ สุตฺวา ปริเทวมาโน ตายํ เวลายํ อิมํ คาถํ อภาสิ –

‘‘เอกกา มยํ อรญฺเญ วิหราม,

อปวิทฺธํว [อปวิฏฺฐํว (สฺยา. กํ.)] วนสฺมิํ ทารุกํ;

เอตาทิสิกาย รตฺติยา,

โก สุ นามมฺเหหิ [นาม อมฺเหหิ (สี. ปี.)] ปาปิโย’’ติฯ

อถ โข ยา ตสฺมิํ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา ตสฺส ภิกฺขุโน อนุกมฺปิกา อตฺถกามา ตํ ภิกฺขุํ สํเวเชตุกามา เยน โส ภิกฺขุ เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ตํ ภิกฺขุํ คาถาย อชฺฌภาสิ –